Over hoe het vingertje van mijn kind maar één kant op kon: doormidden – een stress filmpje in mijn hoofd. Een paar jaar geleden zag ik dit filmpje dag en nacht en kwam ik er bijna niet los van. Hoe kom je af van filmpjes in je hoofd die voor stress zorgen? Bijna iedereen heeft er weleens last van; die gedachtes die maar rondgaan in je hoofd. Meestal zijn het dan ook nog zeer vervelende gedachtes. Je kunt niet meer stoppen met denken. Films die zich non-stop afspelen.

Zonder pauze met popcorn of een ijsje.

Een stress filmpje in je hoofd herhaalt een nare gebeurtenis uit het verleden, of laat een angstige of zorgwekkende toestand in de toekomst zien. Maar simpel gezegd is het verleden al voorbij en van de toekomst weet je niet wat die brengen zal.

Misschien is die toekomstige gebeurtenis waar je zo tegen opziet wel helemaal niet zo ernstig als je dacht, of er gebeurt helemaal niets van hetgeen waar je je zo druk om maakte. Maar terwijl je in je hoofd ronddwaalt in vreselijke gedachten, reageert je lichaam met stressgevoelens en stressreacties.

Ik heb dus een heel afschuwelijk filmpje.

Als je ervaring hebt met kinderen, kun je misschien herkennen dat hoe langer de pauze tussen de pijn en het geschreeuw is, dus hoe langer het duurt voordat je gehuil hoort, des te erger het is.

Normaal gesproken huilt mijn kind nauwelijks of niet. Hij valt keihard, maar rent gewoon door. Hij stoot ongelooflijk hard zijn hoofd, maar knippert met zijn ogen en gaat verder.

Die kleine maakt jammer genoeg een hoop ongelukken en valpartijen en toestanden mee, maar het is een bikkel. Ik zou soms willen dat hij eerder jankte, want nu denken anderen vaak dat er niks aan de hand is, terwijl dat wel zo is.

Maar nu.

Afgrijselijk.

De pauze tussen de pijn en het gegil was angstaanjagend lang. Ik hoorde hem buiten adem zijn en wachtte tot het gekrijs zou losbarsten. En dat was harder dan ik ooit had – en heb – gehoord.

Op dat moment schreeuwde hij alsof zijn leven ervan afhing. En dat wil dus heel wat zeggen.

Ik zag het ook gebeuren.

Ik zat op de wc, met de deur open, met zicht op de deur naar de kamer, die ook open was. Mijn broek hing nog op mijn knieën en mijn kind wilde naar mij toe komen door de gangdeur.

Hij wilde de deur tegenhouden, maar mijn andere kind ramde die deur net dicht.

De deur ramde dicht.

Op het moment dat dat kleine handje die deur wilde openhouden.

Er stak één vingertje net tussen de rand van de dikke houten deur en het kozijn.

Dat ging dus fout. Die deur ging veel te hard dicht. En die deur ging op het verkeerde moment dicht. Dat kleine handje hield op het verkeerde moment de deur tegen om naar mama te gaan.

Pletter.

Ik zag dat vingertje geplet worden. Eén meter voor mijn ogen. Verpletterd. Niet plat, maar het werd met zoveel kracht geperst op één plekje dat alles open spatte.

Dat vingertje kon maar één kant op en dat was uit elkaar.

Broek ophijsend rende ik achter het oorverdovende gebrul aan. Mijn andere kind ook hels aan het blèren van de schrik.

Een bloedspoor door de kamer naar de keuken en weer terug.

Blinde paniek was uitgebarsten.

Het topje van zijn vinger was er bijna helemaal af en bungelde los.

Ik zag allerlei vlees dat je niet hoort te zien.

De pijn die hij voelde, voelde ik zo mogelijk ook. Mijn hart kromp in elkaar zo’n pijn deed het. En ik stond absoluut stijf van de stress. Ik wist niet wat ik moest doen. Ze bleven maar luidkeels gillen allebei. En verdwaasd rondlopen. Het was echt erg. Niet alleen maar de schrik en het valt wel mee.

Rustig maar.

Nee.

Stress – en géén filmpje in mijn hoofd, maar echt.

Ik moest onmiddellijk naar het ziekenhuis met hem.

Maar ik was alleen thuis met twee kleine kinderen en zo kon ik onmogelijk naar een dokter rijden. Alleen bedacht ik dit niet; mijn hersens werkten niet. Helder denken was er niet bij.

Alleen maar een bungelende vinger, kneiterhard gegil waar geen eind aan kwam en een kleuter die vol afgrijzen en in radeloze angst met zijn vingertje in de lucht bleef rondlopen.

Een kind dat zich niet liet helpen.

Hij bleef maar krijsen en niet alleen van de pijn. Voor het eerst in zijn leven stond mijn kind ook stijf van de stress.

Er was geen sprake van levensgevaar.

We konden allemaal nog lopen. En toch heb ik 112 gebeld. Zonder erbij na te denken.

Ik riep naar mijn andere kind dat ze de telefoon moest pakken. Politie, brandweer of ambulance? Ik kreeg een mevrouw aan de lijn. Meteen begon ik me te verontschuldigen, dat ik misschien niet had moeten bellen. Maar ze hoorde de paniek, ze hoorde het gejank en ze hoorde de leeftijd en wat er aan de hand was. En ze zei dat ze iemand langs zou sturen. De ziekenwagen kwam eraan.

De mevrouw aan de lijn zei dat ik er absoluut een schone doek omheen moest doen, maar dat was onmogelijk. Ik moest het toch proberen.

Het geschreeuw van mijn kind werd nog groter zodra ik maar een poging deed om iets met een theedoek te doen.

Het idee dat de ziekenwagen eraan kwam, gaf ook stress en dat was toen wel een filmpje in mijn hoofd.

Ik hoorde de sirene. Mijn andere kind had de voordeur al opengedaan.

Zodra die lieve meneer binnen kwam, was er rust.

Serieus. Rust.

Hulp.

Redding.

Mijn kleine mannetje werd kalm. Liet zich op het aanrecht tillen en liet zich verbinden. Hij huilde niet meer. Mijn dochter huilde ook niet meer. Die ontzettend aardige en deskundige meneer zei ook onmiddellijk dat het niet haar schuld was. Ook niet de mijne. Ook niet zijn eigen schuld.

Het was een ongeluk. Dit soort dingen gebeuren.

Maar we moesten wel snel naar het ziekenhuis.

Dat dikke verband was alleen voor tijdelijk.

Hoewel ik me weer verontschuldigde dat ik gebeld had, had ik zelfs mee gemogen met de ziekenwagen. Maar met twee kinderen ging dat niet. Hij dacht met me mee. En hij zag dat ik stond te trillen op mijn benen. Hij vroeg of ik kon rijden. De andere meneer die zich eerst wat op de achtergrond hield, dacht ook mee hoe ik mijn dochter eerst even weg zou brengen. Want dat was toch vlakbij.

Ze wachtten totdat we veilig in de auto zaten. Ze zwaaiden en staken hun duim op. We vertrokken tegelijkertijd.

In het ziekenhuis moesten we plaatsnemen in de wachtkamer.

Die lieve meneer van de ziekenwagen kwam nog bij ons kijken, en legde uit dat ze nog drie reanimaties hadden en dat we daarom een tijdje moesten wachten. Snap ik. Geen probleem.

Mijn kleine vent lag inmiddels met knalrode wangen, alsof hij koorts had, bij mij op schoot. Het leek of hij in een soort shocktoestand was, zeer slaperig, als reactie op de stresstoestand.

Tegen verschillende mensen die ondanks de drukte vast informatie over ons wilden hebben, zei ik dat de bovenkant van zijn vinger er bijna helemaal af was.

Tuurlijk overdrijven moeders.

Ja hoor mevrouw, we gaan zo kijken.

Hij kreeg een drankje met pijnstillers aangeboden, maar weigerde dat op te drinken. Weer vertelde ik dat het topje van zijn vinger er zo goed als af was.

We zullen zo snel mogelijk ernaar kijken.

Toen we aan de beurt waren en er echt iemand ging kijken, die van plan was mijn kind ook zelf te gaan helpen, vertelde ik het opnieuw.

Ja hoor, ik ga nu kijken.

En toen schrok diegene. En er werd meteen een specialist bij gehaald. Een chirurg met veel ervaring.

Want toen was het echt zo.

Moeders maken zich zorgen en zijn vaak in paniek, ook wanneer het allemaal wel meevalt.

Maar ik weet heus wel wat ik heb gezien.

De chirurg bekeek het slordig afgerukte vingertje opnieuw. En ik ook. En mijn kind ook.

De chirurg legde uit wat hij ging doen. Hij kon niet zeggen of het goed zou komen. De vraag of het weer aan zou groeien, zou voorlopig een vraag blijven. Hij zou het gaan vastnaaien, maar met zo min mogelijk steken. Omdat elke hechting extra trauma zou zijn aan dat kleine vingertje, zou elke hechting teveel de kans dat het goed zou komen, kleiner maken.

En verdoven zou nog meer pijnlijke prikken betekenen, meer dan wanneer hij het zou dichtnaaien zonder verdoving.

Oké. Logisch.

Zonder verdoving dus.

En ook zonder pijnstillers gedronken te hebben.

Mijn kind liet zich rustig helpen. Zoals ik zei, een bikkel.

Ik keek goed wat die meneer deed.

Hij naaide het vingertje van mijn kind er weer aan. En toen zat het scheef.

Dat vingertje dan hè. Niet de hechting ofzo. Nee. Eerst zo’n losse vinger en dan een vastgenaaide vinger die opzij wijst.

Ik zei:

Volgens mij zit het scheef…

En die dokter zei:

Ik ben het met u eens…

Gelukkig was mijn kind zo rustig met de behandeling.

Het moest opnieuw. En oja, zonder verdoving, want dat zou meer prikken opleveren dan meteen dichtnaaien. Maar nu moest het eruit worden getrokken en moest er weer met die soort vishaak naald door mijn kleine vinger gestoken worden.

De tweede keer leek het er meer op.

Ik was niet boos. Kan gebeuren. Die dokter deed ook zijn best.

Maar dat waren toch meer steekjes dan noodzakelijk en hoe meer steekjes, des te groter het trauma dus. Dan zou het niet aangroeien en goed komen. Dan zou het topje afsterven.

Dan zou het zwart worden. En eraf vallen.

Horror.

Maar dat was toen een nieuw filmpje in mijn hoofd, want dat was nog niet echt gebeurd. Dat was in de toekomst kijken. Eerst maar afwachten.

En tot rust komen. Wat mij niet lukte.

Het was ontzettende schrik. Angst. Bloed. Plotseling. Je kind zo kwetsbaar en zo makkelijk kapot.

Mega stress en geen filmpje in mijn hoofd maar werkelijkheid.

De hele middag en de hele avond heb ik niets gegeten. In een dagelijkse situatie zou ik me erg slap hebben gevoeld, duizelig zelfs. Eenmaal thuis en ’s avonds laat, dacht ik eraan dat ik nog moest eten, maar ik werd bij de eerste hap ongelooflijk misselijk. Er ging niets naar binnen. Ik stond nog steeds stijf van de stress.

In een echte stresssituatie staat je lichaam in opperste paraatheid.

En eerlijk gezegd valt een vinger best mee natuurlijk. Het had veel erger gekund. Er zijn veel ergere dingen die mensen meemaken.

Misschien had een ander rustiger gereageerd.

Kan prima, want ik was op het bewuste moment behoorlijk ver heen in oververmoeidheid en structurele overbelasting. Mijn lichaam was al een soort wandelende stress bom.

Maar toch denk ik dat ik ook in een gezondere situatie zo had gereageerd. Ik voelde me compleet machteloos bij zoveel pijn en zo’n griezelige toestand. Zo’n klein kind, mijn kind, dat nooit een krimp geeft en nu duidelijk iets afschuwelijks doormaakte waarbij ik helemaal niets kon doen. Er moet gewoon nooit zoiets met je eigen vlees en bloed gebeuren.

En zoiets moet je al helemaal niet zíén gebeuren.

Gelukkig is het goed gekomen.

Omdat die dokter het de tweede keer wel netjes had gedaan. En omdat we veel geluk hebben gehad en wekenlang uiterst voorzichtig hebben gedaan en iedere keer de wond goed hebben verzorgd. Ook omdat hij onder een bepaalde leeftijd was, met meer kans op genezing bij dit soort letsel.

Zijn vinger is uiteindelijk mooi roze geworden in plaats van afgestorven zwart.

Ietwat anders dan daarvoor. Niet scheef, maar iets langer.

Maar je hoort mij niet klagen. Wat ook nog had gekund, was dat het wel zou aangroeien, maar dat het gevoel eruit zou blijven. Dat de zenuwen niet zouden herstellen. Het heeft heel lang geduurd, maar na verloop van tijd is zelfs dat goed gekomen.

En waar gaat het nou om?

De echte situatie was realiteit. En toen had ik last van stressreacties. Maar daarna heeft dat stress filmpje zich dagenlang of zelfs maandenlang afgespeeld in mijn hoofd. De eerste weken dag en nacht.

Ik beleefde opnieuw en opnieuw en opnieuw het stress filmpje in mijn hoofd.

Dus voelde ik ook stress. Misschien niet precies zo intens als die dag zelf, maar het kwam absoluut in de buurt. Zeker in het begin voelde ik elke keer spanning en buikpijn en versnelden mijn hartslag en ademhaling. Ik gruwelde ervan. Ik zag ontelbare keren de deur dicht knallen, ik zag opnieuw al dat bloed, ik hoorde het geschreeuw.

Ik zag dat vingertje.

Steeds.

Weer.

En nog steeds, bij elke deur waar ze aan trekken of die ze dichtgooien, of bij welke deur dan ook waar welk kind dan ook vingers tussen steekt, wordt in mijn hoofd het stress filmpje afgespeeld.

Stress voor niets dus. Want er is nu niets aan de hand.

Stress is goed. In noodsituaties.

Maar zulke filmpjes draait bijna iedereen constant af. Erge of iets minder erge. Anders of hetzelfde. Maar wel filmpjes waar je stress van krijgt. Zelfs wanneer de film zich afspeelt in de toekomst en het dus pure fantasie is waar je stressreacties door krijgt. Of een film die zich afspeelt in het verleden en je fantaseert wat er anders had kunnen gaan.

Om knettergek van te worden.

Je gedachtes bezorgen je vaak stress. Misschien heb je het niet eens in de gaten. Zich herhalende en malende stress gedachtes zijn zinloos en slopen je.

Wanneer je je gedachtes opmerkt, kun je eruit stappen.

Want nu is alleen maar nu.

Maar soms makkelijker nu gezegd dan nu gedaan.

&

Blije inspiratie in je mail ontvangen? Ja, leuk! Nee, dank je.

Dit is

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

Er is maar één ding dat je wil: rust. “Ik heb stress – wat moet ik eraan doen? Wat kan ik eraan doen?” Dat heb ik me vaak afgevraagd. En jij vraagt het je misschien ook af, zo nu en dan, of misschien wel dagelijks.

Je wil rust.

Rust in jezelf en rust om je heen. Je wil een leven zonder stress, want je bent vaak of altijd gestrest. Je ervaart allerlei stress gerelateerde klachten die je functioneren in de weg staan. Je voelt je bijvoorbeeld opgejaagd en kan niet slapen. Of je hebt er gewoon last van, van al dat moeten en dat gezeur aan je kop.

Je kunt soms de oorzaken van de stress niet wegnemen, maar dan nog is er veel te veranderen in jezelf, zodat de stressgevoelens afnemen. Ik heb een Mindfulness training gedaan en dat heeft mij enorm geholpen. Een online cursus kun je makkelijk thuis doen.

Er zijn vele oorzaken voor stress.

Kun je de opvoeding van je kleine kinderen amper combineren met je baan? Maak je je druk wat anderen van je vinden? Heb je geldzorgen? Lig je in scheiding? Moet je in je eentje voor je zieke moeder zorgen naast je werk? Is je partner vreemdgegaan? Heb je last van hoge werkdruk? Word je gediscrimineerd? Kun je je grenzen niet aangeven? Ervaar je problemen in de opvoeding? Heb je ruzie met je ex?

Eh – Laten we het even niet hebben over kinderen die doodgaan aan honger en dorst.

Aardbevingen, overstromingen, het uitmoorden van volkeren.

Dat is pas echt erg.

Maar toch hebben we vaak last van stress. Ook wanneer we de boel relativeren en eigenlijk wel weten dat het zo erg niet is allemaal.

Iedereen is anders en verkeert in andere situaties.

Iedereen maakt vervelende of lastige of moeilijke dingen mee en iedereen heeft zijn eigen manier om daarop te reageren en ermee om te gaan. De één kan meer hebben dan de ander. Maar iedereen heeft een bepaalde draagkracht en een bepaalde draaglast.

Op sommige momenten wordt de balans te lang en te erg uit evenwicht gehaald en kun je de balans niet terugvinden of terugbrengen. Dan wordt de stress echt een probleem en krijg je allerlei klachten. Lichamelijk of psychisch of allebei.

Wanneer je je stress-klachten gedurende lange tijd chronisch negeert, of eraan voorbij gaat, krijg je een burn-out. Wanneer je doorgaat als je overspannen bent, of wanneer je weer op de oude voet doorgaat wanneer je overspannen was, krijg je een burn-out.

Met een burn-out kun je tegen allerlei onbegrip aanlopen in je omgeving, wat voor nog meer stress zorgt en waardoor je geneigd bent opnieuw over je grenzen te gaan.

De stress die je hebt bij een burn-out is echte stress. Dan is je stress systeem in je lichaam volledig uit balans en dat lost niet even op met een beetje rust. Maar gewone stress daar kun je wel iets aan doen.

Wat kun je doen tegen stress?

Er zijn vele en vele tips te vinden tegen stress.

Maar ik spreek uit ervaring, want anders zou ik dit niet beweren. Wat heb je aan al die tips van mensen die niet écht weten waar ze het over hebben? Ik heb zelfs adviezen gekregen die de boel erger maakten.

Je hebt stress en ik weet wat je eraan kan doen.

De allerbelangrijkste tip is ook de allermoeilijkste.

Besef dat de meeste stress in je hoofd zit.

Reuze flauw en toch is het waar. Simpel en onwijs moeilijk tegelijk.

Serieus. Ik zal het kort uitleggen en in andere berichten ga ik er dieper op in. Er is absoluut oefening voor nodig en misschien begrijp je nog lang niet wat ik bedoel. Maar wanneer je doorkrijgt dat de stress waar je last van hebt alleen maar in je hoofd bestaat, in je gedachten, gaat je stress afnemen.

Ik zeg niet dat er geen vervelende en nare situaties bestaan.

Die bestaan wel. En je gevoelens over die nare situaties zijn er ook. Die bestaan en die zullen er zijn. Er zal soms verdriet, angst, boosheid, jaloezie, woede en frustratie zijn. Of andere negativiteit.

Er zal pijn zijn.

Maar.

Hoe je omgaat met die pijn bepaalt voor een groot deel je stress niveau. Je gedachtes bepalen je stress niveau. Maar je bent niet je denken. Stress ontstaat door verzet.

Stress ontstaat wanneer er verzet is tegen een bepaalde situatie.

Wanneer je de frustratie of woede of verdriet of wat dan ook kunt voelen die er is, maar die tegelijk kunt accepteren, ervaar je geen stress. Het doet wel pijn, maar je hebt geen stress.

Accepteren.

En je concentreren op het nu. Het enige moment dat er is en dat er ooit zal zijn. Accepteren dat iets zo is. Voelen wat er is. En accepteren wat je voelt op dat moment.

Niet loslaten of je erbij neerleggen, dat is iets heel anders.

Ik zeg niet dat je moet accepteren dat je wordt gediscrimineerd op je werk, dat je het maar oké moet vinden wanneer je in elkaar geslagen wordt of dat je het maar goed moet vinden als je kinderen de muren vol tekenen met watervaste stift.

Het betekent ook niet dat je niets moet doen. Sommige situaties vragen om verandering of inbreng of actie, van jou of van iemand anders.

Het gaat erom de situatie te accepteren zoals die is, zonder er allerlei zich herhalende gedachtes en emoties en dus frustraties over te hebben die tot niets leiden.

Je negatieve gedachtes leiden tot lijden. Tot stress.

Stress is een reactie van je lichaam die erg nuttig is.

Stress is noodzakelijk om te overleven. Vroeger had je stress nodig wanneer er een beer voor je stond. Dan stond je stil of je vluchtte. Je hartslag ging op hol om die ene juiste beslissing te nemen om te blijven leven. Je instinct nam het over. Of je werd toch nog opgegeten met een beetje pech, want een stressreactie is geen wondermiddel.

Natuurlijk heb je stress niet altijd nodig.

Stress is een reactie van je lichaam in een stresssituatie.

En dan is het een prima systeem van je lichaam om te overleven.

Hoewel er meestal geen beren loslopen, kan je tegenwoordig ook baat hebben bij stress. Wanneer er achter de dubbel geparkeerde auto een snelheidsmaniak tevoorschijn komt, die jou en je overstekende kind niet heeft gezien en die jij niet hebt zien aankomen.

Dan reageer je instinctief en wordt de adrenaline in je lijf rondgepompt.

Je hart gaat tekeer. Het is schrikken en tegelijkertijd juist reageren, of platgereden worden. En een beetje mazzel hebben omdat die automobilist met een in werking getreden ABS-systeem vlak voor je kind stil staat. Omdat hij gelukkig ook door zijn eigen stresssysteem juist reageert.

Maar stress die de meeste mensen dagelijks ervaren is zinloos.

En van die stress kun je afkomen. Wanneer je beseft dat die stress zich afspeelt in je hoofd en wordt veroorzaakt door hoe jij tegen de dingen aankijkt.

Die stress wordt veroorzaakt door je gedachtes.

Je verlangens, je wensen, je verwachtingen, je patronen, je ideeën. Je hebt zorgen en problemen. Je problemen zijn er wel, maar het zijn problemen omdat jij ze problemen vindt. Omdat je denkt dat het problemen zijn. Omdat je iets anders wil. Je wilt een andere situatie dan er nu is. Je verkeert met je gedachtes in het verleden of in de toekomst. Er worden filmpjes afgespeeld in je hoofd.

Ik speel ook stress filmpjes af in mijn hoofd. Ik zeg zeker niet dat het makkelijk is om dat niet te doen. Maar je kunt het veranderen.

Je hebt stress. Wat moet je doen om er vanaf te komen?

Accepteer. Voel wat er is. Nu. Op dit moment.

Lukt dat niet? Waarschijnlijk slepen je gedachtes je mee. Je voelt stress door je problemen. Door je gedachtes.

Heb je stress wanneer je niet denkt?

Nee.

De kunst is het niet denken te oefenen.

De kunst van het geen stress ervaren is te accepteren wat er nu is en tegelijk te beseffen dat er in het huidige moment helemaal geen probleem is.

Nu is nu.

Problemen worden veroorzaakt door de gedachtes en verwachtingen en oordelen die je eraan hangt.

Maar niet denken is voor de meesten erg moeilijk.

En toch zijn er momenten waarop zelfs de meest hardnekkige denkers en aan denken verslaafde mensen níet denken. Momenten waarin ze opgaan in het moment zelf. Meestal erg kleine momentjes, maar toch.

Wanneer je opmerkt dat je denkt, dan stopt het denken zelf al even.

En op dat moment ervaar je dus ook geen stress. Je bent compleet aanwezig in het nu.

Als je je afvraagt:

Ik heb stress en daar heb ik last van en wat moet ik doen om daar vanaf te komen?

En je gaat je op dat moment serieus bezighouden met oplossingen en bijvoorbeeld het opzoeken van informatie, dan zul je merken dat je op dat moment geen stress had. Je was zo geconcentreerd bezig dat je niet echt dacht aan je probleem.

Er zijn situaties waarin je wel je hoofd gebruikt, maar waarin je niet wordt meegesleept door het probleemdenken en de stress daarbij.

En daar is het begin.

In een achtbaan. In het zwembad van een snelle glijbaan. Daar sowieso.

Maar ook wanneer je een spannende film kijkt, wanneer je van een berg af skiet, wanneer je nadenkt over een moeilijk cryptogram, wanneer je een Sinterklaas gedicht schrijft, wanneer je een instrument bespeelt. In al dat soort situaties doe je je best te focussen op iets in het huidige moment.

Je concentreert je zodanig op iets dat je niet over je problemen kunt fantaseren. Je doet iets dat net genoeg aandacht vraagt om je best te moeten doen, maar dat niet zo moeilijk is dat je er steeds mee stopt en dat ook niet zo makkelijk is dat je gedachtes op volle toeren in de toekomst of in het verleden kunnen verkeren.

Het is iets waar je in opgaat, maar wat toch net zoveel aandacht vraagt dat je er niet bij kan nadenken.

Stress waar je continu last van hebt, wordt veroorzaakt door je gedachtes.

Je hoeft niet uren te gaan mediteren om te proberen gedachteloos te worden. Het kan wel en zal ook zeker werken, maar het hoeft niet. Het beginnen op te merken dat je denkt is genoeg en dat kan overal. Tijdens het mediteren, maar ook tijdens het afwassen of wanneer je ligt te malen in bed.

Merk op dat je maalt en je zorgen maakt en filmpjes draait in je hoofd, die zich afspelen in de toekomst of in het verleden.

Merk op dat je denkt.

Concentreer je op was er nu is. Om te beginnen iets waar je makkelijker je aandacht bij kunt houden. Bijvoorbeeld de kleine zachte haartjes van je baby. Mooie muziek. Het zachte wangetje van je kleinkind. Koffie met slagroom. Iets waar je je prettig bij voelt en waar je je makkelijk op concentreert.

Je kunt ook in je eigen lichaam voelen wat je voelt, maar dat is vaak moeilijker. Iets waar je aandacht vanzelf makkelijk blijft hangen, is handig om te beginnen.

Heb je geen slagroomtaartje? Je ademhaling kan ook. Maar ik vind mijn hartslag prettiger omdat je je ademhaling alsnog kunt sturen. Je hartslag is hoe ie is.

Word je weer naar je denken toegetrokken? Dat kan. Dat gebeurt in het begin heel erg vaak. Ga gewoon weer met je aandacht naar je kind. Of je hartslag.

Kan je dat niet? Lukt het niet?

Alle begin is moeilijk. Oefening baart kunst.

Niet denken is onmogelijk? Toch is dit de sleutel tot je stressloze bestaan.

Besef dat alle stress door je gedachtes veroorzaakt wordt. Je gedachtes over de toekomst en over het verleden.

Nu is echt alleen maar nu. Daarna is het alweer verleden tijd. Je weet niet wat de toekomst brengen zal. Als je opgaat in het heden en het moment helemaal beleeft, kunnen er geen storende stressgedachtes zijn. En dus ook geen stress. Behalve als nú die beer voor je staat, of die auto. Of als nú de vinger van je kind eraf wordt geperst.

&

Blije inspiratie in je mail ontvangen? Ja, leuk! Nee, dank je.

Dit is

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

Hoe kan je gelukkig zijn? In het onderstaande sprookje van Grimm komt wat mij betreft wonderbaarlijk naar voren wat er wordt bedoeld met verlichting, met vrede in jezelf, met de kracht van het nu, met een god, met de spirituele wereld. Vrede, manieren om gelukkig te zijn, tevredenheid, een leuk leven, rust in jezelf, eenheid, heelheid, zingeving. Ik scheer nu eventjes veel termen over één kam, maar ik ben ervan overtuigd dat wat veel mensen zoeken, in feite meer overeenkomsten heeft dan verschillen.

Gelukkig zijn: hoe doe je dat en kan dat wel?

Mensen zoeken het in meditatie, we proberen om onze eigen geest te leren kennen, onze geest te temmen. Terwijl we doen wat we leuk vinden, willen we ook gelukkige relaties. We zoeken het in god of in goden, we zoeken het in geloof, of we zijn bezig met het opnieuw ontdekken van de spirituele wereld. We proberen zonder stress te (gaan) leven. We zijn bezig met de combinatie van wijsheid en geloof, met het blij zijn met wat je bent en hebt. Terwijl we bezig zijn met bewuste ontspanning, met mindful leven, met therapie en met cursussen, zijn we bezig met alles dat verdieping geeft aan ons aardse bestaan.

Veel mensen zoeken manieren om zin te geven aan hun dagelijkse leven.

Sprookjes bestaan niet. Of bestaan ze vaker dan we denken?

Jacob en Wilhelm Grimm waren twee broers, geboren in 1785 en 1786. Zij verzamelden historische verhalen en dit leidde in 1812 tot een uitgave van sprookjes, niet geschikt voor kinderen. Oorspronkelijk waren het volksvertellingen voor volwassenen, vol geweld. Na verscheidene bewerkingen kwamen de sprookjes op de markt voor kinderen.

Op mijn tafel ligt Janosch erzählt Grimm’s Märchen uit 1972 (oorspronkelijke titel), oftewel Janosch vertelt de sprookjes van Grimm, uit 1978.

Gisteravond las ik mijn kinderen uit dit boek een sprookje voor. Ik kende het niet van tevoren en het was een gekregen oud boek. Het was het eerste verhaaltje dat ik eruit las en gewoon zomaar ergens uit het midden, uitgekozen door mijn dochter. Ik was verbaasd en verrast over de inhoud.

Het gaat over wat vele mensen zoeken. Soms zoeken ze het zelfs zonder dat zelf te weten.

In het sprookje wordt ook exact omschreven dat iemand van wie je houdt en die dood is, gewoon naast je is. Precies hoe ik het voel.

Hoewel ik het sprookje “Het zingende beentje” (blz. 58) aan mijn kinderen voorlas, kan ik er als volwassene nog het meest van opsteken. Ook na jarenlange veranderingen en herschrijvingen en andere versies, vind ik dit sprookje zo veelzeggend, dat ik het hier volledig overschrijf:

Het zingende beentje

Er was eens een jongen die niets om geld of rijkdom gaf. Alles wat hij bezat, droeg hij aan zijn lijf: broek, jas, hemd, schoenen en in de winter had hij nog een muts op. Wat hij kreeg, liet hij weer ergens achter voor een gelukkige vinder.

Muziek was het enige waar hij om gaf en hij kon prachtig spelen. Waar hij heenging, maakte hij muziek, waar hij uitrustte, speelde hij een lied; altijd hoorde hij binnen in zich muziek en die móest hij spelen, spelen. Heerlijk was dat!

Wanneer hij een berg beklom en hout vond dat door de wind uitgedroogd was, ging hij zitten en maakte uit het hout een fluit. En alle liedjes, die door de wind over de berg heengeblazen werden, kon de jongen aan de fluit ontlokken.

Zat hij bij een vijver, dan maakte hij een fluit van riet en alle liedjes, die het water en de watervogels door dat riet gezongen hadden, kon hij spelen.

Zat hij in een weide, dan bouwde hij een kleine viool.

Zo zwierf hij altijd maar rond en trok ook naar andere landen. Hij hoefde zich over eten en drinken geen zorgen te maken, de mensen gaven het hem graag omdat hij muzikant was.

Eens kwam hij op een eiland, waar bijna geen mensen woonden. De bossen waren uitgedroogd, het zand was heet en verder was er de zee en de zon.

Toen de jongen op het strand liep, vond hij een vogelbot, een vogelbeentje, wit van kleur en heel broos. Van binnen was het hol. De jongen maakte er een fluit van. En toen hij erop speelde, klonk de muziek heel bijzonder, betoverend en heerlijk. Het was een lied, maar het was ook een verhaal. Een verhaal van een heilige vogel en de jongen zweefde over de zee, heel hoog in de blauwe hemel. Hij zweefde over droomlanden, die nooit ontdekt waren.

Het vogelbot was een beentje van de heilige vogel Kolp, die achthonderd jaar geleden door de mensen was doodgeslagen. Niemand had ooit zijn lijkje gevonden, want de wind had het met zich meegedragen en het op het eiland in het zand gelegd.

Hoe langer de jongen speelde, hoe betoverender het vogelbeentje zong; tijd bestond er niet meer, gisteren was vandaag geworden en vandaag was gisteren en gisteren was morgen. De uren en dagen waren weggevallen, op het plekje waar de jongen speelde was de hele wereld te vinden, alles was samengesmolten.

Op een keer hield de jongen op met spelen. Hij ging weer naar de mensen en toen gebeurde er iets wonderbaarlijks. Als het vogelbeen zong, beleefde iedereen een ander verhaal. Het gezang was een lied, er waren klanken, maar er was ook een verhaal. Wie bijvoorbeeld iets verloren was, wist plotseling waar hij het terug kon vinden. Wie zich zorgen maakte, wist plotseling hoeveel die zorgen waard waren en meestal was dat niet veel. Wie door de dood een goede vriend verloren had, wist nu opeens waar hij was. Niet weg, nee, hij was hier, naast hem. En de allergelukkigste mensen zweefden heel, heel hoog in de lucht; ze waren als de heilige vogel Kolp, ze waren wolken en hemel en vuur en zand, ze waren lachen en tranen en regen en zon, maar ook waren ze een boom.

Ja, toen de jongen op het vogelbeen speelde, was alles goed. Het was, alsof de heilige vogel Kolp nog leefde.

Wanneer kan jij gelukkig zijn en hoe doe je dat?

Je zoekt naar rust in je hoofd, naar vrede in jezelf? God? Spiritualiteit? Verbinding? Innerlijke rust? Verlichting? Vrede? Tevredenheid? Vreugde? Je zoekt verdieping, je wil weten wat de zin van het leven is? Of zoek je niet zoveel? Of niks eigenlijk?

Veel mensen zoeken het. Maar het is er altijd al. Als je het wil vinden, hoef je niet ver te zoeken. Het zit allemaal al binnen in je. In jou. En in iedereen. We zijn allemaal met elkaar verbonden, is wat ik geloof. Wat je geloof of niet-geloof ook is.

Dit sprookje is een lang en lang geleden keer op keer doorverteld verhaal. Maar volgens mij is het de werkelijkheid.

En het vertelt hoe je gelukkig kan zijn. Alleen heb je geen muziek uit een vogelbeen van een heilige vogel nodig om te beseffen dat alles goed is. Dat kun je gewoon zelf.

Het nare is alleen dat de heilige vogel door de mensen is doodgeslagen. En dat is precies wat er volgens mij keer op keer gebeurt. Je slaat het gelukkig zijn in jezelf kapot. Je slaat de tevredenheid in jezelf stuk. Veel mensen slaan daardoor ook anderen stuk, soms letterlijk.

Hoe kunnen we samen als de heilige vogel zijn en wolken en hemel en vuur en zand en tranen en lachen en regen en zon en een boom, terwijl we dat ook weten?

&

Blije inspiratie in je mail ontvangen? Ja, leuk! Nee, dank je.

Dit is

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

Waarom je de hitte in de zomer en de hete zon gewoon hartstikke vreselijk mag vinden. Lang heb ik gedacht dat het tussen mijn oren zat en ik heb ook lang het idee gehad dat het niet normaal was om een hekel te hebben aan de hete zon, de hitte en het zogenaamd mooie weer in de zomer. Het lijkt altijd alsof iedereen erg geniet van de zon en zelfs van een hittegolf. Ik niet. Mijn tips tegen de warmte helpen dus echt.

Heb jij een hekel aan de hitte in de zomer?

Ik wel.

Natuurlijk word je gewaarschuwd wanneer het heel erg warm wordt en moeten vooral ouderen en baby’s en kleine kinderen oppassen in de warmte. Maar wat als je nou niet geniet van de warmte? Er wordt toch meestal verwacht dat je de zomer heerlijk vindt.

Lekker op een terras, fijn naar het strand, vertoeven aan of in een zwembad en dat allemaal in de snikhete zon.

Alsof dat leuk is.

Op vakantie naar tropische oorden met het vliegtuig, omdat het in Nederland nou niet altijd zo prachtig is. Maar de laatste jaren waan ik mij in Spanje of nog erger en warmer. Ik ben ooit naar Thailand geweest en naar Vietnam, om iets mee te krijgen van een andere cultuur. Ooit ging ik ook nog wel op vakantie naar een warm land omdat ik daar niet zo goed over nadacht… Maar wat deed ik voornamelijk?

Zeuren.

Mijn mede vakantiegangers werden altijd gek van mijn geklaag.

Elk uur of soms wel elke minuut kan ik zeggen dat ik het zo warm heb.

Het is zo héét!!! Oh, wat is het heet! Ik zweet me de ….! Ik voel me zo …! Wat een … hitte! Oh … wat heb ik het … héét!”

En op de puntjes horen dan allerhande scheldwoorden. Sorry.

Ik krijg meestal te horen dat het heus niet minder warm wordt als ik steeds zeg dat ik het zo heet heb. En dat iedereen zweet. Dat wanneer ik er niet zo over zeur, dat het dan best meevalt. Ik moet me eroverheen zetten.

Ik moet proberen ervan te genieten.

Als ik bedenk dat ik het heerlijk vind, dat ik er dan vanzelf van geniet. Het zit dus in mijn hoofd, dat ik last heb van de warmte.

Voor een deel zit daar iets in. Je bent je gedachten niet – en toch weer wel. Wanneer je dingen kunt accepteren zoals ze zijn, scheelt dat een hoop stress, want de meeste stress zit in je hoofd. Zeker waar. Maar waarom voel ik me dan niet beter als ik dat doe?

Waarom voel ik me dan nog steeds beroerd in de hitte?

Omdat het toch niet zo werkt. In ieder geval niet met warmte waar je een hekel aan hebt, of liever gezegd, de hitte in de zomer waar je gewoon niet goed tegen kunt. Ik ben er sinds kort achter dat het gegeven dat ik me ziek voel in zulke hoge temperaturen, een lichamelijk feit is.

Het zit niet in mijn hoofd.

Nou heb ik ergens gelezen dat vooral dikke mensen en mensen die te weinig zweten erg last hebben van de warmte. Dat zal best zo zijn, maar je kunt je ook absoluut ziek voelen door de warmte als je dun bent en genoeg zweet: daar ben ik het levende voorbeeld van.

Mijn lijf wordt letterlijk enorm langzaam en mijn hersens functioneren niet meer zoals ik gewend ben wanneer de temperatuur stijgt. Ik kan niet meer helder denken, mijn spieren voelen als elastiek, mijn voeten doen pijn, ik voel me echt slap en ziek en wazig. En ik zie er ook nog uit als een natte tomaat. Dat is niet omdat ik de hitte en de zon niet leuk vind, maar omdat mijn lichaam zo reageert op die hitte.

Vanzelf. Spontaan. Genetisch.

Net alsof je verkouden wordt of je teen stoot; dat ongemak en die pijn zijn niet psychisch. Het is niet zo dat wanneer je er anders mee leert omgaan, dat het dan overgaat. Het zijn geen gedachtes. Het is niet zo dat als je maar accepteert dat je verkouden bent, dat het dan weggaat. Je teen stoten doet heel erg pijn. Dat is het resultaat van je lichaam en een factor daarbuiten. En zo is het ook met die warmte.

Ik stel me niet aan. Ja tuurlijk, er zijn ergere dingen, maar daar gaat het nu even niet over. En nee, zeuren helpt niet. Maar het is soms gewoon fijn. Om te zeggen hoe je je voelt. Zodat ze het snappen.

Niet dus.

Wat ben je wit! Jij moet nodig in het zonnetje.

Echt niet. Niet in de zon.

Lang geleden heb ik een soort van alsof gedaan. Meegedaan. Omdat iedereen bruin wilde zijn en dat normaal was. Ik wilde ook een bruin kleurtje en niet steeds voor gek worden verklaard omdat ik zo wit was. Gewoon doen wat de meesten doen. Net zoals het plaatsen van foto’s op social media normaal gevonden wordt, leek het vroeger alleen normaal als je uren in de zon ging liggen bakken.

En dat deed ik dus ook…

Daar ben ik overheen gelukkig. Dan maar wit en ook in de zomer. Zo ben ik van nature. Prima toch. Ik vind het zelfs mooi.

Nu is er steeds meer bekend over de nare gevolgen van teveel zon en verbranden en val je minder op als je je goed insmeert. Maar een aantal jaren geleden nog kreeg ik altijd commentaar op factor 50. Behalve dat ik slecht tegen de hitte kan, verbrand ik ook snel. Er zijn natuurlijk erg veel mensen die nog wel uren in de zon gaan liggen of onder de zonnebank gaan, of zich van top tot teen met bruiningscrème insmeren, maar ik wil nu gewoon lekker wit zijn.

Maar er is nog iets.

Het idee dat je naar buiten moet wanneer de zon schijnt en zelfs in de zon moet zitten.

Behalve de bruin of wit vraag en het feit dat sommigen serieus slecht tegen de warmte kunnen, is er sociale druk. Je wordt geacht te doen wat de meesten doen. En in sommige situaties is het dan best moeilijk om te doen wat je zelf prettig vindt. Er wordt vaak vanuit gegaan dat iedereen blij wordt van de hete zomerzon.

Mijn vader zat met de hitte altijd het liefst binnen.

En dat vonden de meesten een beetje raar. Hij viel op. Het werd wel geaccepteerd, maar zeg nou eerlijk, wie gaat er nou binnen zitten met dat mooie weer? Zelfs toen er nog geen internet was, was er blijkbaar veel invloed van anderen.

Wie gaat er nou vrijwillig binnen zitten in de zomer?

Dat is zo ongezellig. Iedereen viert feest. In voortuinen en op balkonnetjes worden lekkere drankjes gedronken. In achtertuinen zijn ze in de zon aan het barbecueën.

Je moet toch lekker naar buiten en van het zonnetje genieten?

Je moet toch gewoon mee op een terras?

“Es, je gaat toch niet alleen thuis blijven met dat mooie weer, ga gezellig mee naar het strand!”

Ja, dat deed ik soms. En andere dingen ook waarbij ik het werkelijk bloedheet had en niet wist waar ik het zoeken moest.

Met collega’s wandelen tijdens de lunchpauze. In de snikhete zon iets drinken. Met een verjaardag bij alle visite in de tuin zonder schaduw. Met een teamuitje bij een restaurant buiten eten zonder parasol, omdat iedereen vanzelfsprekend in de zon zit.

Je voelt je toch een buitenstaander wanneer je met het prachtige weer niet meedoet.

Maar ook daar ben ik overheen. Het is prima om in de schaduw te blijven, ook in je eentje. Het is oké om binnen te zitten als de rest buiten zit en het ook met een parasol niet te harden is. En soms kan het niet anders of wil je niet anders en moet je even doorbijten.

Heb jij ook een hekel aan de hitte in de zomer?

Je wijkt af van het gemiddelde. Je bent niet normaal.

Althans zo lijkt het.

Maar.

De andere mensen die de warmte en de brandende zon niet fijn vinden, die zie je natuurlijk niet. Die hebben het ook vast gezellig, maar alleen anders.

Het heeft even geduurd, maar nu zit ik dus ook vaak binnen in de zomer. Niet altijd natuurlijk, maar ik vind het normaal.

Ik heb een hekel aan die bloedhete zon in de zomer en die afschuwelijke hitte.

Ik voel me er ziek door.

Maar weet je wat nou zo fijn is? Zodra ik een supermarkt binnenstap, voel ik me op slag vrolijk en fit en zo fris als een hoentje. Mijn ziekte verdwijnt onmiddellijk. Ook als ik er niet over heb nagedacht van tevoren, want boodschappen worden gewoon gehaald, ook met een langzaam brein en een traag lichaam.

Lekker weertje joh.

Mwah. Geef mij maar een pak sneeuw.

Ook zo’n last van de warmte? Lees dan vooral Mijn 6 Tips tegen de warmte die echt werken!

&

Blije inspiratie in je mail ontvangen? Ja, leuk! Nee, dank je.

Dit is

Laat dit veld leeg als je een mens bent: