Ik wist het na die nacht gewoon. Hij is er nog. Leven na de dood bestaat. De eerste keer dat ik een teken van leven kreeg, was ’s nachts. Die volgende dag voelde ik mij – naast diep verdrietig en met die onverdraaglijke pijn in mijn hart – tegelijk intens gelukkig en blij. En dat soort van verliefde gevoel heeft weken aangehouden.
Mijn vader heeft mij haarfijn laten weten dat hij nog bij me is, hoe dood hij ook mag zijn. Hij is dood, maar hij is nog ergens. En dus niet alleen in mijn hoofd en in mijn hart.
“Papa was bij me. Ik heb het niet gedroomd. Ik weet het zeker.”
Zo stond ik die ochtend in de woonkamer. En met die boodschap ging ik onmiddellijk m’n moeder bellen. En met die boodschap ging ik naar m’n broers.
Het ontvangen van informatie van een overleden persoon was compleet nieuw voor mij, maar ik ben er door mijn ervaringen van overtuigd geraakt dat er leven na de dood bestaat. In Contact na de dood (Deel 1) lees je dat ik zoiets niet zomaar aanneem. In Contact na de dood (Deel 2) lees je meer over het bewijs van een leven na de dood.
Leven na de dood bestaat
Want je ziel, geest, chi, qi, bewustzijn of spirituele energie leeft verder in een andere dimensie, een hiernamaals of wat dan ook, hoe jij het ook wil noemen. Er is na het sterven van ons stoffelijke lichaam een ander soort bestaan dat we met onze aardse ogen niet kunnen waarnemen. Waar precies en hoe? Dat heeft nog niemand wetenschappelijk bewezen, maar dat hoeft ook helemaal niet.
Alle ervaringen van ontelbare mensen door de eeuwen heen en vooral ook mijn eigen ervaringen, zijn voor mij genoeg bewijs.
Mijn papa ging dood
Hij en ik hadden weleens gepraat over een mogelijk voortleven na de dood, maar niet echt uitgebreid. Achteraf heb ik weleens gelezen dat mensen die beiden geloven dat er contact na de dood mogelijk is, soms afspreken met elkaar om ook echt contact te zoeken wanneer het zover is. Maar dat hebben wij dus niet gedaan.
Van de ene op de andere dag kreeg ik rare en tegelijkertijd vertrouwde boodschappen van mijn vader
En dat ze van hem afkomstig zijn, weet ik zeker omdat het alleen maar dingen zijn die alleen hij zo zou zeggen of doen, of die alleen hij kon weten. Het is niet uit te leggen als je zelf nooit zoiets voelt of meemaakt. En ook niet te snappen. En toch ga ik mijn best doen mijn ervaringen zo precies mogelijk op te schrijven, zodat dit soort ervaringen normaler worden en zodat meer mensen soortgelijke dingen (weer) durven delen.
Sommige gebeurtenissen zullen jou of anderen ongeloofwaardig in de oren klinken
Of wazig, vaag en helemaal nietszeggend. Of ontzettend vergezocht. Misschien vraag je je af of ik het verzin.
Dat begrijp ik volledig. Maar in mijn context en mijn beleving was er meestal geen twijfel mogelijk of een gebeurtenis, samenloop van omstandigheden, gevoel of ervaring van papa afkomstig was of niet.
Dat varieerde van bijvoorbeeld warmte voelen alsof er iemand tegen je aan zit, tot en met zijn horloge dat lange tijd stilstond en spontaan weer ging tikken en dan weer bleef stilstaan op een veelzeggende datum en tijd en dat meerdere keren. En nog vele andere dingen. In volgende delen Contact na de dood kun je hierover verder lezen.
Ervaringen als bewijs dat leven na de dood bestaat, komen veel vaker voor dan we weten
Dat komt, omdat dit soort gebeurtenissen met de opkomst van de wetenschappelijke wereld lange tijd werden gezien als onmogelijk. Dat leven na de dood bestaat, kan wetenschappelijk (nog) niet.
En dus zouden de mensen die beweren dat leven na de dood bestaat, dom zijn of goedgelovig of niet goed snik. Geloof is maar geloof en wetenschap en bewijs zouden het enige echte zijn. Maar de wetenschap weet niet alles. Zelfs meer niet dan wel.
Ik wil meer openheid over ervaringen met leven na de dood, en dus zonder dat die ervaringen worden weggezet als zijnde niet normaal
Leven na de dood bestaat? Contact met een overledene? Dat zouden ervaringen zijn van iemand die in de war is, psychotisch of te fantasievol. Gebeurtenissen in je hoofd als gevolg van trauma, als gevolg van zeldzame dromen, als gevolg van een of andere stoornis. Trucjes van je hersenen om je verdriet te verzachten. Toevallige gebeurtenissen waar je betekenis aan wil hechten.
Niet dus.
Die allereerste keren heb ik opgeschreven nadat het gebeurde
Later ben ik daarmee opgehouden, want ik hoefde niemand meer te overtuigen. Dan geloofden ze het maar niet.
Ik kon er gewoon in rust van genieten. Iedere keer dat ik iets zeer bijzonder toevallig meemaakte, of bijvoorbeeld iets wat ik nog nooit had gevoeld, was voor mij opnieuw bewijs dat hij er écht nog is.
De aanwijzingen werden in de loop der jaren ook minder treffend, omdat er niets meer te bewijzen viel denk ik. Ook ik had geen overdreven duidelijke tekens van leven meer nodig, omdat hij al zo zijn best had gedaan en ik het nu gewoon normaal vind dat hij er soms is.
Hij weet dat ik het weet. Hij weet dat ik hem heb opgemerkt.
Hij hoeft nu als het ware niet meer te roepen en te zwaaien. Zo van: “Joehoe, Esje!”
Hartstikke dood en onzichtbaar voor de meesten. Onzichtbaar als een ziel die voortleeft in een ander soort energie, in een andere frequentie, maar wel voor mijn neus: “Esther! Merk je het nou, ik ben er nog! Let op dan, zie je wat ik doe? Hoor je me? Voel je dit? Heb je dat wel gezien?”
Hij is er af en toe en ik voel dat en dan geniet ik van zijn aanwezigheid
Ik weet vaak niet wanneer hij weer vertrekt, wat dan word ik weer afgeleid door bijvoorbeeld mijn kinderen. Misschien merk ik het soms ook niet op wanneer hij er is. Ik heb vast en zeker ook niet alles opgemerkt wat hij heeft laten weten. Niet alles gehoord wat hij in mijn oren toeterde. Maar soms kon ik hem duidelijk horen.
Dus dat hij af en toe langs komt voor de gezelligheid of om mij te steunen, daarvan ben ik overtuigd. Waar hij daarna weer naartoe gaat, dat weet ik niet.
Hij is regelmatig met zijn energie bij mij in huis of soms ook heel ergens anders. In het begin heeft hij me bijvoorbeeld ook vaak laten weten dat hij er nog is, toen ik naar de supermarkt ging. En in de auto. (Seintjes van overleden personen – Mijn speciale liedje. Contact na de dood (Deel 6).
Op een nacht liet hij de eerste keer van zich horen
Het was geen droom.
De volgende ochtend heb ik het volgende opgeschreven. Een verslagje van het gebeurde en tegelijkertijd een briefje aan mijn papa:
Hoi pap,
ik liep door een donkere gang (in een soort van droom) met aan het einde helder licht. Aan het eind dacht ik aan jou en ik voelde me snel in de lucht getild. Alsof ik naar boven viel. Op dat moment werd ik mij bewust van een droom en tegelijk een wakker zijn. Ik vroeg op het moment dat ik de lucht in ging: “Pap, ben jij dat?”
Toen voelde ik onmiddellijk een enorm sterk tintelend gevoel in mijn borst en buik, een soort prikkelend, schrikachtig verliefdheidsgevoel, een soort wakker schrikken gevoel uit een droom, maar dan veel en veel sterker. Ik was wakker en zag met mijn ogen dicht jouw silhouet in wit afgetekend in mijn hoofd verschijnen, eerst alleen je hoofd, toen daarna leek het of je zat.
Daarna deed ik mijn ogen open om te kijken of ik je kon zien, maar dat was niet zo. Toen zei je: “Es, ga maar weer lekker slapen.” Ik hoorde je.
Ik droom vaker en ’s nachts weet ik veel nog wanneer ik erdoor wakker word, maar de volgende dag niet meer. Nu weet ik alles nog precies. Ik werd wakker en het was geen droom meer. Ook het begin dat op een droom leek, was geen droom.
Het gebeurde in een soort andere dimensie, in een andere staat van bewustzijn, die begon tijdens mijn slaap. En ik ontmoette jou daar. Van mijn droom vóórdat ik door die gang liep, weet ik zoals gewoonlijk niets meer.
Pap, ik zie je!
In het begin rook en zag ik mn vader. Later niet meer. Af en toe een tinteling of koude bries maar of hij dat is? Wil zo vaak meer van hem vernemen…. ik hou van hem en mis hem zo verschrikkelijk….
Zag je hem? Hoe? Ik denk trouwens dat die tinteling en bries absoluut je vader zijn. Dat soort dingen heb ik vaker gehoord. En als het een tinteling is zoals ik die ervaar, dan weet ik ook zeker dat het je vader is. Vertrouw op je gevoel. En ook al merk je tekens op, het doet inderdaad nog steeds pijn. Je verdriet en gemis gaan er niet van weg, al kan het soms wel een beetje helpen en een beetje troost bieden als je echt even merkt dat hij er nog is.
Mijn vader is vorige week dinsdagnacht om 3u overleden. Hij is in z’n bed gestorven. Ik wilde mn moeder de dagen erop niet alleen laten dus sliep ik bij haar.
De nacht nadat mijn vader overleden was werd ik om 3u wakker van een lawaai, weet niet wat, iets dat piepte of wat dan ook maar ik schoot wakker.. ik keek op de klok en het was 3u…
Zou dit een teken van mn vader geweest zijn?
Ik ben echt wanhopig aan het wachten op een teken zodat ik weet dat hij er echt nog is. Ik geloof er ergens wel in maar toch heb k zoveel nood aan die bevestiging. Het zou mij helpen bij mn verwerking. Intussen een week geleden…
Mijn partner heeft longkanker met uitzaaiingen naar de lymfe klieren bij de sleutelbenen. Prognose is 50/50. In het begin zat ik aan de goede kant van de 50 procent . Tot ik door tekens van mijn overleden vader begreep dat het de andere 50 procent( de minder goede) kant is.
Het lijkt erop dat hij me wil waarschuwen ook voor die kant van het verhaal. Toen het tot mij doordrong voelde ik pas het verdriet dat ik vanaf de uitslag prognose niet had kunnen voelen. Ik blijf tijdens het proces positief anders ontneem ik de positieve instelling van mijn partner af, en dat zou ik egoïstisch vinden. Maar ook voor mezelf omdat ik het anders niet aankan.
Joke, sterkte. Het hele leven is een weg vol pieken en dalen. We verliezen dierbaren en er komen nieuwe voor terug, mits we niet te verbitterd zijn en beseffen dat ook verlies voor groei zorgt. Groei in wie je bent, wat je wilt geven aan anderen en vooral hoe je dit wilt gaan doen. Kinderen zijn het puurste, wij ouderen hebben ervaring. Luister naar elkaar en leer van elkaar.
Het is vreselijk en het gemist zal je nog vaak doen huilen, toch is juist hetgeen wat ervoor zorgt dat je het Leven opzich begint te begrijpen, waarderen en de kracht in jezelf vind.
in 2021 vertelde ik hierboven dat ik mijn overleden vader in 2018 voelde. in november 2022 ben ik zwaar ernstig mishandeld. op een kritiek moment heb ik in mijn hoofd zo hard PAPA geroepen dat ik zeker weet dat ik het heb gered door hem. hij was er. nu, bijna een jaar later wordt ik soms rechtop in bed wakker schreeuwend om mijn vader. helaas herinner ik mijn geen droom of gedachtes. ik hoop dat ik er nog achter kom. blijkbaar heb ik hem nog steeds nodig in mijn verwerking en ontstane PTSS.
Mijn vader is nu reeds 20 jaar overleden .
Ooit had ik op een nacht een zeer rare ervaring , ik had veel verdriet .
Hij tilde me als het ware op uit mijn bed en keek me heel doordringend aan alsof hij zeggen wou ; hou nu op met verdriet te hebben en ga door met je leven !
ik zal dit nooit vergeten en ben er nog altijd van overtuigd dat dit geen droom was.