Tijdstip van overlijden 16:10 uur. We hebben de overlijdenspapieren er nog op nagekeken. De akte. Tekens krijgen van een overleden persoon. “Ik ben er nog!”
De reden dat ik het moest controleren, was dat ik wel wist dat het om ongeveer 16:00 uur was, maar dat ik de precieze tijd niet wist. Mijn vader liet zijn horloge na zijn dood meerdere keren een aantal maanden stilstaan en daarna weer doortikken. Maar dat stilstaan was nooit op een willekeurig moment.
Het exacte tijdstip van overlijden was 16:10 uur
En tot op de dag van vandaag staat zijn horloge stil op die bewuste tijd. Dit was het ultieme bewijs en dat na drie andere veelzeggende datums en tijden waarop zijn horloge bleef stilstaan.
Op het moment dat ik erachter kwam dat het echt precies 16:10 was dat mijn vader was overleden en ik dat aan mijn broers ging vertellen, gebeurde er nog iets zeer opmerkelijks. Daarover straks meer. Nu gaan we een stukje terug in de tijd om de eerste keer te beschrijven dat zijn horloge stil bleef staan.
Tekens van een overleden persoon?
Er zijn vele verhalen te vinden over horloges van overleden personen die bij nadere beschouwing precies zijn blijven stilstaan op de sterftijd. Dat zou je kunnen wijten aan toeval. Dat mag. Zou best kunnen. Maar het komt behoorlijk vaak voor.
Is het dan nog wel toevallig?
Ik ben op zolder gaan zoeken naar het horloge van mijn schoonvader. Want toen ik het horloge van mijn vader keer op keer in beweging zag komen en op uiterst veelzeggende dagen en tijden weer een lange tijd zag stilstaan, werd ik erg nieuwsgierig. Op het moment dat mijn schoonvader een aantal jaren daarvoor was doodgegaan, was ik zelf nog niet bezig met leven na de dood en de mogelijkheid van het krijgen van tekens van een overleden persoon.
Maar ik was aangenaam verrast bij het zien van het horloge van mijn schoonvader en zijn dag van sterven, die ik had opgezocht op de rouwkaart.
Nu eerst het horlogeverhaal van mijn eigen vader, want die maakte het wel erg bont
Ik zie zo voor me dat hij zat te genieten wanneer ik ontdekte wat hij nu weer had gedaan. Dat ik het doorhad. Want het moet knap lastig zijn, als je probeert te laten weten dat je er nog bent en je wordt niet opgemerkt. En omdat hij wist dat ik veel bevestiging nodig had, heeft hij erg zijn best gedaan. Of misschien wel om te zorgen dat ik het ooit aan de rest van de wereld zou gaan vertellen.
Omdat bijvoorbeeld gevoelens van opmerken dat een overledene aanwezig is, nogal vaag zijn voor anderen, vind ik mijn horlogeverhaal altijd zo veelzeggend.
Toeval? Kansberekening?
Mwah. Niet meer.
Als je mijn verhaal hebt gelezen, omdat je er nog aan twijfelt, ben je daarna misschien overtuigd. Of misschien lees je het uit nieuwsgierigheid. Of om een soortgelijke ervaring te vinden met tekens van een overleden persoon, om je eigen ervaring bevestigd te zien als een serieus teken van leven na de dood.
Het horloge van mijn vader heb ik eerst nog een tijdje gedragen
Het deed het namelijk nog gewoon nadat hij was doodgegaan. Zijn horloge was veel te groot voor me, maar ik vond het fijn om iets van hem bij me te hebben. Iets waar hij zelf elke dag vaak op keek. Hij had zo’n speciale horloge blik, een soort automatisme, waarmee hij keek hoe laat het was, terwijl het misschien helemaal niet nodig was om te weten hoe laat het was.
Op een dag stopte zijn horloge ermee
Niet opgelet op wat voor tijd of wat voor datum het stopte. Ik heb het naast de urn met zijn as erin gelegd, die toen nog in de kast stond.
Een half jaar later ongeveer werd zijn piano uit zijn oude huis verhuisd naar mijn eigen huis.
Als je mijn vader hebt gekend, weet je dat die piano het grootste deel van zijn leven daarvan deel uitmaakte. Die piano was langer bij mijn vader dan ikzelf en er werd veel op gespeeld. Ik vond het erg emotioneel om die te verhuizen, maar de vertrouwde pianostemmer die dus ook mijn vader kende, deed dat met beleid.
Vanaf het moment dat de piano bij mij in huis stond, kreeg de urn daar een mooi plekje bovenop. En zijn horloge legde ik erbij.
Ik heb het naast zijn foto gelegd, op het hoekje van zijn eigen piano
Opa in de urn is nu trouwens uit logeren bij m’n nichtje.
Maar wat mij betreft zit hij daar dus helemaal niet in, oftewel alleen zijn buitenkant. Hijzelf, of zijn ziel of energie, of hetgeen hij werkelijk is en wat dus doorleeft na het sterven van het lichaam, liet iets zeer bijzonders gebeuren met zijn horloge.
Vanaf het moment dat zijn horloge op de piano was gelegd, begon het spontaan weer met tikken
Langzaam, niet op een normale snelheid, maar de secondewijzer tikte wel vooruit.
Grappig, dacht ik, de batterij zou nog wel niet helemaal leeg zijn. Elke keer dat ik langs de piano liep en even stilstond bij mijn papa in de urn, keek ik vanzelf ook even op zijn horloge. Gewoon, zoals ik ook naar zijn foto keek.
Het volgende kan nog wel verwarrend zijn, als ik het heb over een datum of een tijd, daarom leg ik uit dat er op zijn horloge een datumteller zit. Normaal gesproken, als het horloge het echt doet, geeft die aan wat voor datum het is. Dus bijvoorbeeld op 20 december staat dat ding op 20.
Iedere dag keek ik eventjes op zijn horloge. En het bleef stug doortikken, langzaam, alsof de secondewijzer met een zo goed als lege batterij moeite deed om nog vooruit te komen.
Opeens stond zijn horloge weer stil, met de datumteller op de 19e
Mijn vader is doodgegaan op de 19e. Mijn hart maakte een sprongetje want zijn horloge was dus al maanden langzaam aan het tikken en was nu blijven staan op de 19e. En daar bleef het een paar maanden op stilstaan.
Toeval?
Ja, daar twijfelde ik toen nog aan. Wel erg toevallig. Heel leuk toeval, dat wel.
Ik had wel al gelezen over tekens krijgen van een dierbare die is overleden en contact krijgen met iemand die dood is, maar dat zou dit toch niet zijn?
Zijn horloge begon na een tijd opnieuw vanzelf met tikken
Weer langzaam, met veel moeite. Maar toch zonder pauze. Elke dag ging ik even kijken of ie het nog deed.
Na een aantal maanden zou de pianostemmer komen. Dezelfde meneer die ook al jarenlang bij mijn vader thuis was geweest, en de piano had verhuisd, kwam nu voor de eerste keer bij mij thuis de piano stemmen.
Ik had een afspraak met de pianostemmer op vrijdag de 13e om 10:00 uur
Vlak voordat het 10:00 uur was, keek ik nog even op het horloge op de piano. En ik schrok me een ongeluk. Het horloge dat al die tijd langzaam verder had getikt, had dus ook altijd op de verkeerde tijd of datum gestaan. Maar nu?
Zijn horloge stond opnieuw stil. Zowel de datumteller als de tijd klopte met de afspraak van de pianostemmer op dat moment.
Het was 10:00 uur en de 13e en het horloge stond op 10:00 en op de 13e en het stond stil
Ik verzin het niet.
Vanaf dat moment weer een aantal maanden een stilstaand horloge. Tot het opnieuw ging tikken, ja het wordt saai, of het wordt juist mooier dan ik had kunnen verzinnen.
Langzame tikjes en vooruit weer gingen die wijzers. Ik kon het zelf bijna niet geloven. Ik dacht eigenlijk dat het toeval nu wel zou ophouden, anders zou het te gek worden. Maar nee. Zijn horloge bleef doortikken tot en met 23 december.
Vlak voordat we uit eten zouden gaan om de verjaardag van mijn vader te vieren – 23 december – keek ik op zijn horloge.
Op zijn eigen verjaardag stond zijn horloge opnieuw stil. Alweer op de 19e – zijn sterfdag
Toen vroeg ik me nog zoiets raars af, of ik misschien met eigen gedachtekracht dingen kon beïnvloeden ofzo. Hihi. Misschien had ik krachten zoals Matilda uit het boek van Roald Dahl, kon ik zelf horloges met lege batterijen in beweging brengen en laten stoppen op speciale dagen en tijden.
Nee. Want de laatste keer dat zijn horloge bleef stilstaan, had ik wel een vermoeden dat er iets speciaals aan de hand was, maar had ik bevestiging nodig van de overlijdensakte en hulp van mijn broer. Dus dat had ik onmogelijk zelf kunnen doen.
En natuurlijk ben ik geen Matilda uit een fantasieverhaal.
Dit was echt.
Deed papa dat? Overleden en iedereen in diep verdriet en hij maar tekens aan het sturen? Seintjes aan het geven terwijl hij hartstikke dood was? Nee toch…
En toch.
Tikken en doorgaan. Stilstaan.
Dus niet even, dat je je afvraagt wat tikken en stilstaan is. Nee, echt een paar maanden stil en dan weer een aantal maanden non stop door
En dat gebeurde dus nog een keer en nu voor de laatste keer. Tenminste dit is nu al een aantal jaren geleden en zijn horloge heeft na wat ik je nu ga vertellen, geen enkele beweging meer gehad.
Dat kan ook haast niet anders, want dit was wel het toppunt.
Ik kan wel zeggen dat ik tekens krijg van mijn geliefde maar overleden papa, maar dat blijft vaak vaag. Die eerste droom was voor mij puur bewijs, maar ik kan me voorstellen dat het een ander niets zegt. Maar dit? De enige andere verklaring is toeval. Maar wanneer kun je iets nog toeval noemen?
Dus jawel, de wijzers kwamen weer op gang, op diezelfde trage manier
Nu was ik natuurlijk bijzonder gespitst op hetgeen er zou gaan gebeuren. Elke dag effe paar keer kijken. Hoe laat is het? Wat voor datum is het? Staat ie stil? Nee, hij gaat nog steeds door.
Lange tijd, tergend langzaam, tikte zijn horloge door.
En toen stond hij weer stil
Doodstil.
Op de 19e? Nee. Wat jammer. Was er iets anders speciaals vandaag? Nee. Was het dan toch allemaal toeval? Waren de bijzondere momenten dan nu afgelopen? Dat moest dan wel.
Tot ik nadacht over het tijdstip.
De wijzers stonden precies op 16:10 uur, maar dat klopte niet, dus dan was het geen teken. Het moest wel precies kloppen. Dit telde niet. Want papa was doodgegaan om 16:00 uur. Toch?
Of niet?
Ik heb niet op de klok gekeken toen het echt zover was namelijk. Ik was erbij toen hij doodging en ik zie het nog precies voor me. Dus ik had wel andere dingen aan mijn hoofd dan op de klok kijken. Het was rond 16:00 uur, dat wel.
Waarom stond zijn horloge dan stil op exact 16:10 uur?
Ik stuurde mijn broers een bericht met de vraag hoe laat papa was doodgegaan. Daarna volgde er een gesprek op WhatsApp dat er ongeveer zo uitzag:
Ene broer:
16:00 uur, dat weet je toch.
Ik:
Ja dat weet ik natuurlijk, maar ik moet het precies weten. Was het echt 16:00 uur, of 16:05 of 16:10 of 16:15? Of iets anders?
Ene broer:
Dat weet ik niet hoor.
Ik:
Ik moet de precieze tijd weten dat ie dood was.
Andere broer:
Ik weet het ook niet. Maar ik heb hier ergens de overlijdenspapieren. Zal ik effe kijken?
Ik:
Ja, schiet op! Hoe laat?
Andere broer:
16:10 uur.
Ik:
Het tijdstip van overlijden is 16:10 uur?! Serieus?
Andere broer:
Ja.
Wat ik toen deed en zei, dat weet ik niet meer
Ik weet wel dat mijn hart in mijn keel klopte en dat ik van spanning en blijdschap en ongeloof wist dat ik het nu absoluut zeker wist.
Wat het nog spannender maakte, was dat precies op het moment dat ik mijn broers het bericht stuurde dat zijn horloge op 16:10 uur was blijven stilstaan, en ik er een fotootje van ging maken, mijn dochtertje een bijzonder rare ervaring had.
Mijn dochter van toen 5 jaar kwam beneden en was zeer verbaasd
Het was namelijk ’s ochtends en nog donker en zij had iets langer geslapen dan haar broertje. Toen zij nog boven was en ik naar mijn broers het ongelooflijke bericht stuurde, kwam zij net uit haar kamer en waren boven alle lichten uit.
Zodra ze beneden door de deur kwam, vertelde ze geschrokken en zeer verbaasd dat het boven heel erg donker was, maar dat het licht in de kamer van haar broertje vanzelf aan en weer uit ging.
Het licht ging vanzelf aan en weer uit
Mama ik deed niks en er was helemaal niemand. Het ging gewoon vanzelf!
Die lamp is niet kapot en is nooit vanzelf aan en weer uit gegaan, behalve op dat ene bewuste moment. Een spaarlamp die er nog steeds in zit. Het licht in die kamer doet het prima.
Waren dat nog meer tekens van mijn overleden papa? Om aan te geven dat ik het goed zag? Dat hij het echt was? Als een toefje slagroom op de taart? Als extra bevestiging?
In ieder geval kreeg ik het door dat bericht van mijn dochter nog benauwder dan ik het al had op dat moment. Niet bang benauwd, maar ontzettend vol vreugde en schrik en blijdschap. Het gaf een kick.
Op de akte van overlijden stond 16:10 uur
Mijn broer keek in een ander huis op de akte van overlijden en zonder dat we zelf wisten hoe laat onze papa precies was doodgegaan, stond op zijn horloge precies dezelfde tijd als op die akte.
Hoezo tekens van een overleden dierbare? Hoezo toeval? Wat was dit?
Tot op de dag van vandaag – dat is nu al een aantal jaren geleden – staat zijn horloge op dat bijzondere tijdstip stil. Als een bewijs. Als een herinnering aan mijn papa die heel vaak nog bij me is, maar waar ik geen bewijs meer voor nodig heb.
&
Lees verder in Contact na de dood (Deel 5) waar ik vertel hoe ik mij te pletter schrok van de kastdeuren die openvlogen!
Ik heb ook iets heel bijzonders meegemaakt, mijn broer is 11 Dec. Jl overleden , een aantal uren nadat hij was overleden vond ik bij mij in de straat boven op de brievenbus waar ik wat kerstkaarten in gooide een heel simpel kinderarmbandje , bestaand uit een simpel elastiekje met een paar kraaltjes en vier letters hier stond de naam van mijn broer op, hij heet kees en was enigszins dyslectisch , de twee e en stonden op dit armbandje andersom, haast niet te geloven, weet zeker dat het een teken van mijn broer is geweest, die in het noorden van het land woonde, ik zelf woon in het westen.Ik geloof dat er leven is in het hiernamaals .
Dankjewel voor het delen van je ervaring. Het is inderdaad haast niet te geloven als je zoiets bijzonders meemaakt. Je weet zeker dat het een teken is van je broer en tegelijkertijd zal je ook mensen tegenkomen die het wegzetten als toeval. Heb je het ook aan je omgeving verteld? Ben nieuwsgierig. Maar ik geloof ook dat het je broer was. Misschien ga je nog wel meer meemaken, omdat je broer weet dat je het opmerkt, zeg maar. Ik hoop het in ieder geval voor je.
Ja ik vertel het regelmatig aan mensen.Ze vinden het allemaal heel bijzonder.
Wat fijn. En bijzonder is het zeker. Het scheelt dat het een praktisch iets is, als je begrijpt wat ik bedoel. Een beetje zoals met het horloge dus, dat is tastbaarder dan een gevoel of aanraking. Je hebt gewoon iets in handen gekregen. Geweldig.
Toen ik het verhaal over het horloge had gelezen, pakte ik mijn horloge uit de kast wat al een poos stil stond, dit gaf de datum 11 aan en de tijd 13.58 aan , dit was een tweede teken van mijn broer, ik had een poosje geleden al geprobeerd het horloge te openen om het batterijtje te vervangen, maar ik kon het niet open krijgen, als dit was gelukt en weer was gaan lopen had ik waarschijnlijk niet meer naar de datum en tijd gekeken, het is echt een wonder.
Geweldig! Zie je wel. Haha. Wonderlijke dingen en tegelijkertijd zo normaal. Zou zo mooi zijn als meer mensen hier oog voor krijgen en het delen. Ik vind het ook heel leuk dat jij door mijn verhaal op je horloge bent gaan kijken en al helemaal dat je nu een tweede teken hebt gevonden.
Ik keek weer eens even terug naar mijn bericht dat ik destijds met jou gedeeld heb, ik ben er nog vergeten bij te vertellen dat er elf kleine vierkante kraaltjes aan het kinderarmbandje waren geregen,dus precies dezelfde dag van overlijden van mijn broer op 11 december.Ik heb het armbandje aan mijn schoonzus gegeven op de dag van de begrafenis.
Er is zovéél…. het liedje Three little birds van Bob Marley, waar mijn zoon erg van hield, komt in allerlei situaties en variaties voorbij. De placemat die hij circa 3 maanden voor zijn dood voor me had geknutseld, waar allerlei foto’s op staan die met zijn uitvaart en graf overeenkomen PLUS 3 vogeltjes. Het kleine hartje dat ik onder een stoel op zijn kamer vond op Valentijnsdag toen ik verdrietig was omdat ik nooit meer een kadootje voor Valentijn van hem zou krijgen. De ballon die ik op mijn verjaardag bij een bestelling kreeg en die exact dezelfde kleur had als de bloes die ik aanhad. De vele vele buizerds en witte reigers die ik zie.
En dan zijn horloge: mijn zoon had 2 horloges, waarvan hij er één nooit droeg. Een week voor zijn overlijden vroeg ik hem of ik het dan maar zou gaan dragen, maar dat mocht niet, want wat van hem was, was van hem. Toen ik na zijn overlijden besloot het alsnog te gaan dragen, pakte ik het uit het doosje. Het horloge stond stil en toen ik de tijd vergeleek met de tijd op de klok op dat moment, was het op beide 09.35 u.
Dit is de eerste keer dat ik moet huilen om een verhaal. Ik ben altijd erg blij met de reacties die ik krijg en met de herkenning, zowel voor de ander als voor mezelf. De bevestiging. Die toch erg fijn is om te krijgen. Maar jouw verhaal grijpt me aan. Ik heb zelf twee kinderen en dit komt echt heel erg binnen. Opvangen, opmerken, voelen dat iemand van wie je oneindig houdt, er nog is, al is het niet op de manier die je het liefste zou willen, is altijd fijn en tegelijk pijnlijk en op veel momenten uiteindelijk een schrale troost, ondanks het fijne gevoel. Maar als je het dan over je kind hebt – zo hoort het niet te gaan. Wel zo fijn te horen dat je zoveel contact hebt. Ik word dan ook nieuwsgierig of jullie het hier samen wel eens over gehad hebben. Hoe het zou zijn na de dood. Ik vertel inmiddels erg veel aan mijn kinderen over wat ik voel, wat ik weet en waar ik over schrijf. Ook dat er andere mensen anders over denken. Ik vraag me af of je met je zoon hierover hebt gepraat, over tekens en leven na de dood. En ik hoop dat je nog vele malen zult merken dat hij nog bij je is.
Ik ben al 22 jaar overtuigd dat het hiernamaals bestaat. Dat heeft een oude vriend van mij van vroeger mij verteld en daar heb ik veel van geleerd. Op 14 oktober 2021 is mijn lieve vriendin overleden. Vanaf die dag is mijn hart in tweeën gebroken. Zij wou niet meer leven in deze wereld en is van me weggegaan. Door prive omstandigheden kon ik alleen afscheid van haar nemen en kon ik haar ook echt nog zien. Ik was met haar alleen in een kleinere ruimte. Wat me opviel was dat ik meteen een prettige lucht rook. Ik was later erg verdrietig aan de telefoon met die vriend van mij en hij zei geloof me ze gaat later contact met je zoeken. Ik dacht dat zegt ie om me een beetje te kalmeren. Weken later begon het. Mijn hele huis leek op een spookhuis. Mijn rieten bank begon ineens te kraken een lamp die lang uit stond begon ook het metaal te spannen en het meeste wat opviel was dat de radiator vreemde tik geluiden begon te maken. Ik vertelde het hem en hij was overtuigd. Ook vertelde ik hem dat als ik tegen haar sprak of de foto’s bekeek van het afscheid dat ik die zelfde geur rook. Maar toch…. hij zei bij jou moet het kwartje nog vallen. En toen kwam het 2 uur later toen hij dat zei. Ik keek in mijn slaapkamer nog wat tv via mijn speler met een harddisk kastje. Ik trok het kabeltje uit het kastje en waarom weet ik niet zeker omdat ik bang was dat mijn laminaat zou beschadigen zette ik het kabeltje recht op het dikke hoofdtelefoon snoer wat op de grond lag. Ik deed het licht uit ging onder de dekens liggen en zei de bekende woorden zoals altijd weltrusten knuffeltje. Meteen de geur kon ik ruiken en een harde tik tegen mijn radiator in de huiskamer en meteen volgde een harde knak in mijn radiator naast me en nu komt het. Het kabeltje werd met een flinke kracht van het snoer geslagen en raakte hard het laminaat en ook de stroom draad en het kleine stroomkastje begonnen over de vloer te glijden. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist gewoon zeker dat mijn vriendin uit de andere wereld dit deed. Ik kon gewoon niet geloven dat ik een paranormale ervaring heb meegemaakt. Twee of drie dagen erna weer raak. Ik werd om 3 uur in de nacht spontaan wakker en weer zachte schuif geluiden van kabel en een flinke tik tegen kachel in huiskamer. Dit kan geen toeval zijn. Mijn leven is hierdoor erg veranderd. Nu weet ik dat zij wist dat ik naar haar open kist ging komen en dat zij die lucht heeft uitgestrooit. Elke dag leer ik nu meer van mijn vriend. De puzzelstukjes vallen in elkaar. Natuurlijk wil ik haar terug in haar aardse omhulsel maar ik moet accepteren dat dat nooit meer gaat gebeuren. Maar dat ik haar ga zien weer doet me goed. Ik weet nu wat zij zocht heeft ze gevonden. Love is forever.
Hoi Stephan, wat een indrukwekkend verhaal. Wat jij zegt aan het eind dat raakt me en is precies zoals ik het ook ervaar. Dat je iemand van wie je houdt nooit meer zo zal zien zoals je gewend bent – het aardse omhulsel – dat is een pijnlijk besef. Dat heeft soms erg veel tijd nodig. Het verdriet en het gemis. En toch… het idee dat je diegene ooit weer terug zal zien… ja dat geeft troost. Zoals jij zegt, dat dat je goed doet. Ja. Love is forever.
Ik heb mijn hele leven al waarnemingen en dat begon denk ik toen ik een jaar of 6 was. Altijd het gevoel dat er iemand bij me was. Op zolder hoorde ik altijd een typemachine tikken terwijl er helemaal geen typemachine in huis was. Ik kon als kind moeilijk in slaap komen en heb een keer een harde tik op mijn wang gehad terwijl ik nog lag te lezen, ik werd er heel bang van en sliep sinds dien met mijn gezicht onder het dekbed. Mijn moeder is op een gegeven moment ziek geworden en ik had met haar vaak gesprekken over dit soort dingen want zij had namelijk dezelfde ervaringen als ik. Toen zij ziek werd heb ik haar een satelliet klok gegeven, zo een die de zomer en wintertijd vanzelf instelt bij het veranderen van zomer en wintertijd. Een week voor haar dood zei ze tegen mij; die klok moet jij mee naar huis nemen als ik er niet meer ben….zo gezegd zo gedaan. Vlak voor de begrafenis was ik een avond alleen thuis en de klok stond bij mij op de kast. De wijzers begonnen ineens te draaien en stond stil op 22:25 uur, dat was de tijd dat mijn moeder overleden is.Het was voor mij echt het teken dat zij het was. Mijn vader was daarvoor al overleden , maar nooit iets van vernomen….totdat mijn broer op de ic lag in het AMC. We wisten dat hij ging overlijden binnen een uur….Ineens zag ik mijn vader staan half achter zijn bed, met zijn hand op de punt van het kussensloop waar mijn broer op lag. Ik zag het heel helder en hij knikte naar mij, zo van het is goed ik kom hem halen hij is bij mij. De apparatuur gaf een piep en een afnemende lijn van hartslag, 20 minuten daarna is mijn broer overleden. Nu 5 jaar later is mijn dochter net bevallen van een zoontje. Zij vertelde mij dat ze wakker werd en iets voelde en ineens zag ze mijn broer gebukt over het wiegje staan, ze was niet bang ze wel er juist rustig van. Ineens was hij weg…Het zit dus in de familie….Maar het blijft altijd gek…..
Ik heb weer een paranormale ervaring erbij gekregen van mijn overleden vriendin. Het is enkelt niet zo’n prettige. Omdat ik nog steeds na wat er bij mij gebeurd is thuis 1% twijfel en dacht zal het niet toeval zijn begonnen de geluiden in mijn huis steeds heftiger te worden. Ik lag in bed en boven in mijn huiskamer leek het wel of er iemand een dansje maakten. Ook geluiden of er iemand met een bezem over de vloer veegde. Ik voelde me er niet prettig bij dit ging echt lijken op een poltergeist. De dag er op heb ik in de avond weer met mijn vriend over de telefoon gesproken en die zei je moet nou eens er in geloven dat je vriendin dit is die wil laten weten dat ze er gewoon nog is. Meer als een uur later ben ik naar bed gegaan en ben ingedoezeld terwijl er in mijn woonkamer regelmatig onrustige geluiden waren te horen. Ik negeerde het en viel in slaap. Toen gebeurde er gewoon wat bizars. Ik was meteen aan het dromen en ik stond boven op de zelfde plaats met mijn vriend te bellen zoals pas daarvoor. Het sloot zich gewoon er op aan net of het echt was. Ineens werd mijn trui of zo van achter over mijn hoofd getrokken en ik raakte in paniek. Ik kon niet meer met mijn vriend communiceren en probeerde dat te doen door zonder de mond te gebruiken. Ineens werd er boven op het plafond of het van het dak kwam heel hard dus oorverdovend gebonkt. Ik wist dat dit mijn vriendin was die met andere woorden zei hoor je me nou nog niet? Het geluid was echt horror gewoon griezelig. Ik schrok wakker en de wekker sprong op 24.00 uur. Ik was helemaal van slag en bang. Ik heb tegen haar gezegd dat ik nu wist dat zij er nog was. Ik heb tot 3 uur wakker gelegen. Ik was ervan overtuigd dat zij mijn gesprek heeft gehoord met mijn vriend en dat zij gebruikt heeft gemaakt van dat mijn bewustzijn was uitgeschakeld. Dus nu was het voor mij echt 100 % zeker dat zij in mijn woning altijd bij me was. Misschien een bevoorrecht maar ook erg eng. Mijn vriend zei ga haar gauw vertellen dat je nu overtuigd bent en dat ze dit nooit meer moet doen. Dat heb ik gedaan en ik heb daarna meteen een rustige nacht gehad. Mijn leven is totaal hierdoor veranderd. Ze kwam in mijn leven ging weg uit mijn leven en is nu weer terug gekomen in mijn leven. Het tikken op de radiator gaat wel door maar zie ik als hallo. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit gebeurt in mijn leven. Het geeft iedergeval wel een goed gevoel dat mijn liefde er nog steeds is. Eens zal ik haar weer zien daar ben ik nu overtuigd van.