Ik dacht dat niemand mij zou geloven. Durfde het ook aan niemand te vertellen. Overleden dierbaren voelen… letterlijk. Dat is wel heel raar toch?
Ik had wel andere dingen gedeeld, maar dat werd vaak al niet voor echt aangezien. Toch twijfelde ikzelf geen seconde aan mijn gewaarwordingen. Ik voelde het gewoon. En het gekste – voor mij een extra bevestiging – gebeurde toen ik voor de eerste keer iemand toevertrouwde wat ik meemaakte.
Er waren afscheidsboekjes
Schriftjes waarin leerlingen en collega’s van zijn school persoonlijke afscheidsberichten konden schrijven. Die verhalen waren vaak allesbehalve afstandelijk en serieus gecondoleerd.
Het waren lieve en oprechte en hartverwarmende inkijkjes in wat mijn vader voor zovele vooral jonge mensen heeft betekend.
Er was een halve kubieke meter kaarten
Hij was een meester. Een meneer. Op het voortgezet onderwijs.
Maar geen doorsnee.
Niet gemiddeld en niet normaal.
Ik wist allang dat mijn vader een goeie leraar was, en dat hij ook muzikaal een talent was, dat ook het muzikale talent in kinderen naar boven haalde. Maar dat hij zoveel persoonlijk geraakte en oprecht verdrietige kinderen achterliet – opstandige en onzekere pubers – dat maakte op iedereen volgens mij een diepe indruk.
In ieder geval op mij.
Hij liet kinderen in zichzelf geloven
Hij was iemand met echte interesse in het kind achter de leerling.
Die hen naar een hoger plan tilde.
En ze zelfvertrouwen gaf.
Hij geloofde in hen.
En als ze niet konden zingen, zei hij dat ook.
Hij leerde ze vertrouwen op hun eigen talenten en inzichten en tegelijk open te staan voor andere meningen en nieuwe ervaringen. Een hiernamaals hetzelfde voor iedereen – zo zie ik het.
Tuurlijk na iemands dood worden er altijd mooie dingen gezegd
Maar die boodschappen van die kinderen en oud leerlingen waren vaak zo emotioneel en diepzinnig, dat het hard binnenkwam.
Er waren ontzettend veel mensen om afscheid te nemen en te condoleren, net als bij de uitvaart zelf, de afscheidsviering, wat een heuse voorstelling was in het theater.
Dit vertel ik niet om op te scheppen of hem op te hemelen.
Ik probeer aan te geven dat hetgeen er in die afscheidsboekjes en op zovele kaarten en brieven en foto’s en plakwerken en filmpjes stond, nog meer aangaf wat hij heeft betekend voor zovele leerlingen en oud leerlingen, nog meer dan het feit dat er zoveel mensen op zijn afscheid aanwezig waren.
Recht vanuit hun hart
Dat ik mijn gedicht heb voorgelezen aan al die mensen – recht vanuit mijn hart – vind ik logisch. Het is mijn papa en ik hou van hem.
Dat zovele kinderen zulke oprechte mooie dingen hebben opgeschreven, vind ik niet logisch.
Emoties uiten en verwoorden en zeer persoonlijke ervaringen delen en dan nog voor een leraar die al tijden ziek thuis was, dat is niet logisch.
Dat is bijzonder.
En in zo’n boekje vond ik ook een brief
Die brief maakte dat ik mij voor het eerst durfde open te stellen over mijn nieuwe en vreemde ervaringen naar iemand buiten mijn directe familie.
Een bekend en vertrouwd persoon voor mijn vader en voor mij, terwijl ik haar nog nooit echt privé had gesproken.
Al jarenlang een goede collega van mijn vader.
Zij was degene die op zijn afscheid een speciale tekst moest voorlezen van mijn vader, want zij was volgens hem de enige die dat kon. In het hospice kreeg ik opdracht om aan haar te vragen of ze dat wilde doen en haar die tekst te geven.
Eindelijk herkenning
Want zij was de eerste die reageerde met dezelfde soort ervaringen en bevestiging.
Overleden dierbaren voelen?
Ze vond het volkomen normaal wat ik allemaal vertelde.
Eerst had ik een klein beetje gezegd en gevraagd via de mail en toen nodigde ze me uit.
Ik ging bij haar op de koffie
Ik denk dat papa nog bij me is.
Tuurlijk. Ik heb mijn moeder ook gezien. En mijn zus. Toen ze dood waren.
Zoiets.
Daar kwam het op neer.
En nog veel meer.
We hebben uren over van alles gepraat en dus ook uitgebreid over mijn droom die geen droom was, over het krijgen van tekens en wat zij allemaal voor dingen had meegemaakt met haar overleden dierbaren en of je hun energie kon voelen.
Onze afspraak was vrij in het begin, nog vrij kort na zijn overlijden en sommige seintjes had ik toen nog niet gekregen.
Wat ik me destijds wel dagelijks afvroeg, was of ik nou gek was geworden, omdat ik hem letterlijk voelde
Ook toen ik bij haar aan de keukentafel zat.
Ze zat tegenover mij en weer voelde ik meerdere keren dat geaai aan mijn linker elleboog.
Net zoals de weken daarvoor.
Een lichte aanraking
Subtiel. Zacht. Kriebelig.
En meestal op dezelfde plek.
Maar ik zag niks.
Niemand.
En steeds weer voelde ik hetzelfde
Ik keek of er een vlieg op me zat.
Of er een wolletje aan me was blijven plakken.
Een spin?
Veertje?
Niets te zien.
Op de meest vreemde momenten
In de supermarkt dacht ik: “Serieus? Hier ook al?” Ik keek namelijk steeds of er iemand aan me zat of achter me liep.
Wie zit er aan m’n arm?
Het was zo’n overduidelijk gevoel.
Een kleine streling.
Licht maar zeer aanwezig.
Het was zomer en warm en korte mouwen weer. Telkens voelde ik dat kriebelige aaitje aan mijn blote arm.
En dat was gek genoeg ook een plek waar mijn vader me wel eens zachtjes kon vastpakken, toen hij nog serieus achter me kon staan. Bedacht ik me later.
Pap, ben jij dat?
Ik vond het raar en spannend tegelijk. Ergens wist ik wel zeker dat hij het was. Maar ik was de enige met die gedachte en ik kon het tot dusver met niemand delen.
Aanrakingen voelen van overleden dierbaren – dat was te veel.
Als ik vertelde over zijn kastdeuren die open vlogen, of zijn horloge dat meerdere malen bleef stilstaan op cruciale tijdstippen, dan werd ik al ongelovig aangehoord.
En dit?
Vertelde ik daarom niet.
Tot ik het wel aan haar vertelde.
Zij keek er dus niet van op
Haar eigen kind had vergelijkbare ervaringen met onzichtbaar geaai.
Ik voelde me gesterkt en blij. Ook al het andere dat ze mij vertelde, was voor mij een geruststelling en grote bevestiging.
Op internet had ik alleen mensen gevonden die geld wilden verdienen met praktijken gerelateerd aan mediumschap en dergelijke. Kon ik die wel vertrouwen? Boeken die ik las, waren afstandelijk en gaven niet precies weer wat ik zelf meemaakte.
Nu sprak ik met een intelligent iemand die het beste met mij voorhad. En die in haar afscheidsbrief zelf om een seintje had gevraagd aan mijn vader.
Misschien was ik haar seintje wel
Hij had z’n dochter bij haar langs gestuurd om hulp te vragen over seintjes.
Ja, het kan echt, Essie.
Je voelt het goed. Luister maar naar haar. Ze heeft gelijk. Jij ook.
Zou dat het zijn?
En weet je wat nou zo leuk is?
Al wekenlang werd ik dus geaaid aan mijn elleboog. Voor de eerste keer in mijn leven vertelde ik dit aan iemand – de mevrouw die in zijn opdracht, tijdens de uitvaart, had voorgelezen:
Ik-zal-er-zijn-voor-jou.
En daarna is het nooit meer gebeurd.
&
Heb je mijn vorige bericht al gelezen? Contact met overledenen – Mijn ervaringen fysiek en niet gek. Contact na de dood (Deel 8)
Mooi verhaal en mooie ervaring Esther!
Zelf speel ik nog steeds geïnspireerd op jouw vader’s bas….
Liefs aan iedereen,
(Oom) Wim
Dankjewel! Ja hij is vast blij dat die zo intensief wordt gebruikt. Zal best eens komen luisteren naar je 😉 Liefs terug.
Hoi Esther,
Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn lieve vader is overleden. En de eerste keer dat ik reageerde op een blog van jou, twijfelde ik nog erg of de tekens die ik dacht te krijgen niet gewoon berusten op toeval. Dat ik te graag wilde geloven dat mijn vader nog bij mij is en ik mezelf voor de gek houd…… Mijn twijfels worden steeds kleiner. Ik krijg tekens van mijn vader. Er gebeuren dingen die ik niet kan verklaren. Ze gebeuren op momenten dat ik er om vraag. Niet meteen, maar wel binnen een paar dagen, nadat ik gevraagd heb om een specifiek teken (en als ik mijn teken krijg, onderzoek ik wel of er niet een logische verklaring voor is).
Op Netflix staat een interessante documentaire ‘Surviving death’. Gaat over bijna dood ervaringen (BDE), mediumschap, tekens, reïncarnatie. Wetenschappers, persoonlijke verhalen maar ook critici en mediums komen aan het woord. Er wordt, zoals ik het zie, geen visie opgedrongen, die mag de kijker zelf bepalen. Het een sprak mij meer aan dan het ander en ik kon daardoor zelf bepalen wat ik wel en wat ik minder ‘betrouwbaar’ over vind komen in combinatie met mijn eigen ervaringen. Een aanrader om te kijken!
Groetjes,
Joline
Hoi Joline,
ik zie je reactie nu pas, sorry. Wat een heerlijke bevestiging, ik ben blij met jouw verhaal. Juist dit soort ervaringen delen, zorgt ervoor dat meer mensen dit durven te vertellen. Er komt steeds meer vertrouwen dat er echt wel meer is dan velen tot nu toe voor mogelijk houden. En dankjewel voor de tip. Ik heb geen Netflix maar ik ga het in ieder geval opzoeken. En dit zou zeker een serie zijn, zoals ik het nu inschat, die mijn vader zou gebruiken op school, of in ieder geval stukjes eruit. Leuk!
Hoi Joline, ik heb de trailer gekeken en op YouTube staat een soort samenvatting van de raarste momenten. Het is zeker interessant. Wat ik altijd erg indrukwekkend vind, zijn de verhalen van kinderen. Bijvoorbeeld kleine kinderen die spontaan vertellen dat ze vroeger iemand anders waren. Of dat ze dingen zien die jij niet ziet. Dat wordt vaak weggezet als fantasie, maar ook hierbij heb ik een paar ervaringen met mijn eigen kinderen, toen ze nog heel klein waren, waarvan ik zeker weet dat het geen fantasie was… het is gewoon anders. En raar. En niet te verklaren. Maar het is echt.
Hoi Esther,
Jammer dat je de documentaire niet volledig kunt bekijken. De laatste aflevering gaat inderdaad over reïncarnatie. Details uit herinneringen van een aantal jonge kinderen worden onderzocht. Zo interessant! De enige aflevering van de serie waarbij ik grote vraagtekens zette over de echtheid, was bij een Nederlands medium die gevolgd werd. Maar dit zou je zelf moeten bekijken ;).
Ik lees de laatste tijd steeds vaker over kwantumfysica. Deze ingewikkelde theorie sluit reïncarnatie – en dat er meer is na de dood-niet uit. De wetenschap lijkt meer open te gaan staan voor dingen die wij mensen niet kunnen zien. Het maakt mij zo nieuwsgierig naar welke inzichten er over bijv. 100 jaar zijn. Misschien is het dan ‘doodnormaal’ (haha leuke woordspeling) om te weten dat alleen materie (bijv het lichaam) eindigt met de dood, maar dat het bewustzijn verdergaat.
De laatste tijd heb ik mooie gesprekken met mensen over dit onderwerp. Met mensen die ik niet zo goed ken, maar ook met vriendinnen. Een vriendin van mij heeft mij bijzondere ervaringen verteld die ze eigenlijk nooit eerder aan iemand verteld heeft, behalve aan haar man en moeder. Vooral toen ze jonger was, was ze bang dat zij niet geloofd zou worden en dat ze naar een psychiater gestuurd zou worden.
Ik vind het hebben van dit soort gesprekken en de diepte ingaan met mensen zo verrijkend en bevestigt iedere keer weer dat er zo veel meer is dan wij met onze ogen kunnen zien. En daarnaast heb ik mijn eigen ervaringen met mijn lieve vader. Mijn vader die nergens in geloofde :):)…
Lieve groetjes Joline