Ik schrok me wezenloos. En ik had er nog om gevraagd ook. Eigen schuld, dikke bult. In het leegstaande en muisstille huis van mijn overleden vader, waar ik de boel in mijn eentje aan het opruimen was, vlogen naast mij de grote kastdeuren open met een hard gepiep en gekraak.
Je zou kunnen zeggen dat het spookte. Mijn hart klopte zowat uit mijn borst. En omdat het één van de eerste tekens van leven was die ik kreeg, was ik ook behoorlijk van slag.
Het is enorm schrikken als je overleden dierbare je op verzoek direct de stuipen op het lijf jaagt.
Jouw overleden dierbare die seintjes geeft als teken van leven?
De vraag of dat kon, hield me destijds erg bezig. Ik was er nog niet helemaal zeker van. Tegelijkertijd had ik ook al wat dingen meegemaakt waar ik niet omheen kon. Niet met verstand en ook niet met gevoel.
Het voelen van fysieke warmte alsof er letterlijk iemand naast me zat: Contact met overledenen – Mijn ervaringen fysiek en niet gek. Contact na de dood (Deel 8).
Ik was met mijn nuchtere verstand naar een medium gegaan. Over die ervaring ga ik in een ander bericht meer vertellen, maar nu gaat het om één ding dat die persoon tegen mij zei.
Een medium – dat is toch vette onzin?
Ik wil wel even toelichten dat ik niet gewoon naar een medium ga en dat dit ook compleet nieuw was voor mij. Ik kan me voorstellen dat je een medium niet serieus neemt en als oplichter ziet. Met die instelling ben ik daar ook heen gegaan.
Ervan uitgaande dat je met je eigen verhaal en gedrag en grote verdriet en hoop op enige vorm van contact, iemand alle informatie geeft die hij of zij nodig heeft. Om jou een nep ervaring te bezorgen die je in feite zelf hebt weggegeven.
Nee, daar zou ik niet intrappen
Heb ik ook niet gedaan.
Ik heb iemand gezocht die duidelijk kon uitleggen wat dat dan betekent, een soort communiceren met de spirituele wereld. Een medium is als een soort tolk tussen jou en een overleden persoon. Een andere frequentie waarop diegene als het ware de antenne goed richt, maar welk signaal jij niet goed genoeg kunt opvangen met jouw antenne.
Oplichterij?
Nuchter en achterdochtig ben ik naar die mevrouw toe gegaan. En om oplichterij tegen te gaan, heb ik helemaal niets over mijzelf of de situatie verteld. Ook niet verteld voor wie ik kwam, of die persoon een man of een vrouw was, helemaal niets. Ze wist geen telefoonnummer en ook geen achternaam.
Niets.
Ik heb daar in eerste instantie volledig mijn mond gehouden en viel achterover van verbazing over wat zij mij direct al kon vertellen zodra ik binnen was, zonder enig raden en gissen naar de juiste weg.
Maar dat een andere keer.
Ik wilde erg graag contact met mijn vader
Na de verbazingwekkende ervaring dat het wel eens echt zo zou kunnen zijn, dat je – iemand – contact kon hebben met een overledene, vertelde ik dat medium wel een paar dingen. Omdat ze al meteen zoveel bewijs had geleverd, zonder dat ik een woord had gezegd of zelfs met mijn ogen had geknipperd.
Ik vertelde haar dat ik erg twijfelde aan het bestaan van een leven na de dood. Dat ik soms dacht dat ik een teken kreeg, maar dat ik dan dacht dat ik dat zelf had verzonnen bijvoorbeeld. Of dat ik het mij verbeeldde. Maar dat ik erg graag contact wilde met mijn vader.
Hij wil je niet laten schrikken.
Dat is wat ze zei.
Het bestaan van geesten vond ik eerst een eng idee
Ik moet toegeven dat ik vroeger het rondspoken van geesten een nogal enge gedachte vond. Glaasje draaien, geesten oproepen, het bestaan van doden om je heen, vond ik behoorlijk griezelig.
Maar met het overlijden van mijn vader en het besef dat hij dan een geest zou zijn, die ik dan zo eng vond, verdween dat bange gevoel onmiddellijk. Want ik zou niet bang zijn of schrikken als mijn dierbare overleden papa nu als een soort onzichtbare zichzelf zou rondzweven om mij heen – dat zou ik juist fijn vinden.
Het idee dat zo een enge geest niet meer en niet minder was dan mijn eigen vader, alleen nu zonder lichaam, vond ik juist prettig.
Een allesomvattende oneindige energie waaruit we allemaal bestaan. Dood. Levend. En tegelijkertijd. Waar we heen gaan. Maar ook al zijn.
Het idee van mijn dode vader als geest was juist geruststellend
Maar wat had ik eraan als ik het niet zou merken dat hij er nog was? Wat nou als hij daar voor me zweefde of zo en ik had het niet door? Ik zou heus niet schrikken van mijn dierbare paps die dan wel overleden was, maar van wie ik zo graag een teken van leven wilde. Of meer tekens!
Als het echt zo was, als hij er echt nog was, ergens, terwijl ik hem nergens zag, dan zou ik het toch willen weten!
Papa, doe dan wat!
Hij wilde me niet laten schrikken
Dat had ze me uitgelegd. Dat had hij haar verteld.
Direct na dat consult ben ik naar het huis gegaan van mijn vader. Dat was nog precies zoals het was achtergelaten voordat hij dood ging. Bewoond en toch ook niet. Het was mijn ouderlijk huis waar hij nog alleen woonde en waar ik altijd al regelmatig langskwam, maar de laatste tijd meerdere keren per week. Om te helpen en te kijken hoe het ging.
Nu kwam ik daar elke dag wel even, om verdriet te hebben en in alle stilte het besef te laten doordringen, dat hij echt maar dan ook echt dood was. Om langzaam, beetje bij beetje dingen op te gaan ruimen. Om te snuffelen in alle spullen die zo vertrouwd waren.
Ik stond aan zijn eettafel
De grote tafel die nu vol met spullen lag, alsof hij zo thuis zou komen en daar zou gaan zitten. Werken aan opdrachten, muziek en school, de krant lezen of een beetje zitten suffen. Zijn muziekpapieren, lesvoorbereidingen, boeken en tijdschriften die hij nog wilde lezen, verzamelingen artikelen uit de krant voor lessen op school, kaarten, noem maar op. Driekwart van de tafel lag altijd gevuld met stapeltjes.
Hoe moest ik daar nou aan beginnen? Ik was ook nog niet klaar om eraan te beginnen.
Maar waar ik wel klaar voor was, was een teken. Ik praatte tegen mijn vader alsof hij ergens in de kamer was.
Pap, als je er echt, echt nog bent, wil ik dat zeker weten
Laat je zien of weet ik veel wat. Ze zegt dat je me niet wil laten schrikken, maar ik wil gewoon merken dat je er nog bent. Ik schrik liever dan dat ik niks van je hoor.
Laat me maar schrikken!
Precies op het moment dat ik dat hardop zei, vlogen de kastdeuren met een vaart en veel lawaai open
Een knal en hard gepiep en gekraak van de scharnieren.
Schrikken van je overleden dierbare?
Hoezo?
Ik vroeg er toch zelf om? Jemig ik dacht dat ik niet meer bijkwam van schrik. Ik keek met ontzag naar de grote antieke houten kast een meter of twee naast mij. De kast die dicht zat met een sleutel en waarvan de deuren nu wagenwijd open stonden.
Niemand in de kamer behalve ikzelf.
Of toch mijn vader? Die hartstikke dood en toch als een onzichtbare energie, als een soort krachtveld, zijn best had gedaan om de kast open te gooien? Zodat ik zou schrikken van hem, mijn dierbare maar overleden vader? Zoals ik had gevraagd, als bewijs van zijn aanwezigheid en voortbestaan?
We zijn allemaal energie. Alles is energie. We zijn allemaal met elkaar verbonden.
Dat is niet zweverig.
Dat is een feit en in feite erg simpel.
Spoken bestaan?
Sommige mensen die ik dit soort dingen vertel, worden er bang van. Die vinden het eng. Spookachtig. Griezelig. Alsof de enge films op televisie werkelijkheid worden.
Maar spoken bestaan niet.
De ziel van een mens, die ziel van jezelf, is toch geen spook?
De echte spoken zitten in jezelf.
Negatieve gedachten, moeheid, burn-out, depressieve gevoelens, stress. Onze energie is vaak lang niet optimaal. Ook niet als je redelijk goed in je vel zit. Je eigen energiesysteem wordt onbewust beïnvloed door energie en ervaringen uit je verleden. En de energie van anderen. Daardoor trap je vaak in dezelfde valkuilen.
Maar je kunt echt in contact komen met je intuïtie. En met het gelukkige het in jezelf.
Het gespook van mijn vader
Ik werd er reuze blij van. Op dat moment was ik er nog niet helemaal van overtuigd, maar ik ben in al die spookachtige of liever gezegd onverklaarbare en tegelijkertijd verklaarbare gebeurtenissen de volgorde ervan kwijtgeraakt. Dit voorval met de deuren was in ieder geval wel eerder dan het ongelooflijke verhaal over zijn horloge.
Ik schrok me een ongeluk maar het was wel de enige keer dat ik ergens zo erg van schrok en erna moest lachen.
Dankjewel pap.
&
Lees je ook: Seintjes van overleden personen – Mijn speciale liedje. Contact na de dood (Deel 6)
En lees vooral ook hoe ik voelde dat ik werd aangeraakt, in Contact na de dood (Deel 9).
Dank je wel voor je prachtige verhaal heb zelf ook een teken gekregen van mijn moeder die 2 maanden geleden is overleden zij heeft mij iets gestuurd uit het hiernamaals nl een haarband zou graag de betekenis willen weten maar weet niet hoe heel veel liefs jenna
Hoi Jenna, ik ben blij dat je mijn verhaal hebt gelezen en dankjewel voor je reactie. Wat fijn dat je een teken hebt gekregen. Eerlijk gezegd weet ik ook niet hoe je de betekenis kunt weten, behalve dat ik denk dat jij degene bent die dat het beste weet. Misschien kom je er nog achter en je kunt altijd om uitleg vragen aan je moeder. Vertrouw op je gevoel.
Hallo,
Mijn René is op 5 maart dit jaar overleden aan een hartstilstand. Hij was net 71 jaar en het gebeurde op 400 meter van ons huis. Toen ik in het ziekenhuis kwam was hij al overleden.
René was ervan overtuigd dat zijn energie of ziel verder zou gaan. Ik heb hem gevraagd mij te laten weten dat hij er nog is en hij zei dat te doen als het kan.
Elke dag praat ik tegen hem en vraag hem asjeblieft iets aan me te laten horen. Morgen is het 4 weken geleden en er gebeurt niets.
René hield zoveel van mij en ik van hem. Dit jaar zouden we 45 jaar getrouwd zijn. Ik word gek van verdriet en het idee dat hij nog bij me is geeft me kracht om door te gaan. Nu begin ik langzamerhand te twijfelen. Waar is hij toch en waarom hoor ik niets van hem.
Lieve Ellis,ik begrijp dat je verdrietig bent,omdat je nog geen teken hebt ontvangen,misschien heb je door je verdriet ook nog niks gemerkt,ik heb al meerdere dierbaren verloren,en tekens gekregen,parfum geur,moeder,sigaren geur ,vader,witte veertjes die opeens bij de kerstboom lagen,,mijn zus,ik zou zeggen let er op,het kunnen kleine dingen zijn,of je kunt een koude langs je heen voelen,of dat er iets over je haren strijkt,heel lichtjes,ook dit heb ik ervaren,ik hoop dat je het ook mee maakt,en wens je veel sterkte toe,
Hallo. Gisteravond na het eten ging mijn man naar de gang en kwam heel raar snel terug en zei ik zag mijn vader op de trap . Hij was helemaal geschrokken. En verbijsterd
Zag aan hem dat ie echt wat gezien had normaal is hij niet zo en zomaar zeggen zou hij nooit doen .
Lijkbleek was ie even .
Het gevoel van hij is er nog voelt prettig voor ons allebei .
Ik zei eerst dat kan toch niet hij is toch overleden .
Maar ik zelf heb naast zijn bed gezeten alleen een poosje toen hij overleden was al en tegen hem gepraat dingen gezegd die niet oke waren gegaan na zijn overlijden .
Ik heb al die tijd nog daarna met hem en schoonma die ook overleden is 1,5 jaar na hem ze had Alzheimer en kreeg het niet mee dat haar man overleden was .zo erg ze waren zo leuk samen altijd en lief voor ons .
Erg dat we ze beide moesten missen in 3 jaar tijd . Ze zijn nu samen weer in hun graf .
Hoi lieve Ellis,
Ik weet uit ervaring dat een geliefde die al is overgegaan naar de ‘andere’ kant niets liever wil dan contact met je zoeken. Dat doen ze dan ook. Je geeft aan de je nog kapot gaat van verdriet. Dat is op zich alleen maar normaal, maar dat belet ook een beetje je antenne om seinen op te vangen. Het is ook leren om ze te herkennen. Het kan echt van alles zijn. Een kriebelig gevoel over je armen of benen. Lampen die knipperen of gebeuk op een kastdeur, noem maar op. Hij zal echt alles doen om zich kenbaar te maken. Al kost het hem nog weken, maanden, jaren. Hij is altijd bij je en waakt over je. Iemand waar je zo ontzettend veel van hebt gehouden, dat is wederzijds. Die willen dolgraag contact houden en bij je zijn. Zo’n band is onverbrekelijk, voor eeuwig daar. Ik hoop dat je verdriet langzaam mag overgaan in een gevoel van overstelpende liefde en dankbaarheid. Maar dat heeft heel veel tijd nodig. Het is ook niet eenvoudig, het is moeilijk, zeg dat maar gerust. Hij houdt van je, jullie band is voor eeuwig. Heel veel sterkte!
Hoi Charlotte, wat een prachtige en lieve reactie op mijn blog voor een ander! Ik had nog niet gereageerd op het verhaal van Elles, maar hier heb ik niets aan toe te voegen. Het is precies zo. Dankjewel!
Bedankt voor je verhaal.
Ik herken me zelf er zo in.
Mag ik vragen naar wie jij toe bent gegaan? Medium?
Groetjes kimberly
Hoi ik ben een meisje van 13 en ik heb advies nodig
Ik heb een keer rond 3 uur s’nachts een vrouw in de deur opening in mijn kamer gezien het leek heel erg op mijn overgroot oma. Mijn zus had ook precies hetzelfde. Ook krijgen we vaak andere tekens.
Moet ik hier bang voor zijn of moet ik juist blij zijn dat ze bij ons is
Groetjes michelle
Hoi Michelle, wat dapper dat je mij een bericht stuurt. Er zijn veel mensen die dingen en mensen zien, die anderen niet zien, en er daardoor niet over durven te praten. Ik vind het erg knap van jou. Dat je zus hetzelfde heeft, is denk ik fijn, want dan zijn jullie niet alleen met je verhaal. Het is zeker niet iets om bang voor te zijn. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd, want het is vaak zo dat als we ergens bang voor zijn, we soms ook weten dat dat niet nodig is, maar toch bang zijn. Bijvoorbeeld voor spinnen. Of het donker. Of in een vliegtuig zitten. Bang zijn is een emotie en die gebeurt gewoon. Ook als je soms weet dat je niet bang hoeft te zijn, dan gebeurt het toch. Dat geeft niet. Als ik je verhaal zo lees, ben jij volgens mij niet bang voor wat je meemaakt. Dat is ook niet nodig. Ook niet als mensen in je omgeving die je dit vertelt, juist zelf wel bang zijn, omdat ze dood iets engs vinden bijvoorbeeld, of omdat ze het niet begrijpen. Ik zou eerlijk gezegd heel graag mijn vader een keer willen zien, zoals jij beschrijft. Dat is nog nooit gebeurd. Jouw gevoel voor het contact met een voor de meesten soort onzichtbare wereld, is denk ik erg sterk ontwikkeld. Dat is juist prachtig. Alleen sommigen hebben zo’n sterk gevoel om dat waar te nemen. Uiteindelijk hebben alle mensen dit, maar jij hebt er een extra groot talent voor. Daarin ben je niet alleen, er zijn meer kinderen en volwassenen die hetzelfde hebben als jij.
Het zou ook nog kunnen dat je behalve met de vrouw die je ziet, eigenlijk nooit speciale gewaarwordingen hebt. Ik heb ook verhalen gelezen van mensen die eenmalig een verschijning zagen. En verder nooit.
Als je weet dat het je overgroot oma is, zou ik als ik jou was, blij zijn dat ze bij jullie is. Wanneer je het toch niet zo fijn vindt, kun je gewoon tegen haar praten en dat uitleggen. Ook als je het wel fijn vindt natuurlijk. Ze is net als jij, alleen dan zonder haar lichaam. Ik ben ervan overtuigd dat we na onze dood allemaal nog er zijn. Ik vind het fijn als ik voel dat mijn vader bij me is. Maar als ik zou vragen of hij weg wil gaan, zou hij dat natuurlijk doen, want dat zou hij ook doen als hij nog leefde, als ik hem dat zou vragen. Dus dat kan jij ook doen. Maar misschien zorgt ze voor jullie? Of misschien wil ze jullie wel iets vertellen? En heeft je vader of moeder ook zulke gevoelens net als jij, of herkennen ze dit niet? Of heb je het niet verteld? Laat je me weten hoe het verder met je gaat?
Je kunt ook het contactformulier invullen, dan lees alleen ik je antwoord en niet heel internet, als je dat misschien prettiger vindt.
Groetjes Esther
In de keuken hebben wij in gemaakte schappen . Op de 2de hoogste staat een glazen wekpot gevuld met suikerbonen . De pot staat er van bij de geboorte van ons kleinkindje en was bedoeld om uit te delen. Maar is nooit gebeurd. Nu staat die glazen wekpot helemaal van Achter op het schap .En kan onmogelijk er af vallen. Nu zit ik met mijn oudste dochter tevens de mama van mijn kleinkindje in de zetel voor tv en plots horen we luide knal . We gaan onmiddellijk met twee zien en de glazen wek pot lag op de grond. En was niet stuk . Terwijl hij van heel hoog viel . Alles op het aanrecht lag omver waterflessen. Een uitlek rek voor papflessen . En nog vanalle andere keuken spullen. Onverklaarbare situatie want die glazen pot staat helemaal vanachter en kan onmogelijk van het schap vallen. Ik en mijn dochter vinden dit heel creepy . En denken dat het onze overledene Bo bonne waar we een hele close band mee hadden in ons leven. We vinden dit echt raar
Hallo, ik kan me voorstellen dat jullie het raar vinden. Schrikken inderdaad… En ik vraag me af of jullie overledene, Bo, als ik het goed begrijp, pas is overleden? Of is er iets bijzonders met de wek pot en Bo? Soms kan je het wel begrijpen als er zoiets gebeurt. Of hadden jullie het net over diegene? Ik ben nieuwsgierig. Let maar goed op of er nog meer gebeurt.
Hallo Zeno hier ik ben 27 jaar gisteren is mijn vader overleden 50geworden hij was niet zo maar een vader hij was me aller aller beste vriend me soulmate hadden ook geen vader zoon relatie maar een broeder band iets heel bijzonder 6jaar geleden is me moeder gescheiden van hem maar hij kon het niet verkroppen het heeft hem kapot gemaakt hij liet hem volledig gaan niet meer verzorgen niets meer terwijl het vroeger echt een knappe man was het doet me pijn maar ergens voel ik dat hij naar me terug wilt komen ik zou me vader graag dicht bij me hebben hij is gestorven aan een gebroken hart hij had geen levenslust meer hij leefde nog maar het leven was al uit hem als je me kan begrijpen hij leefde met zoveel pijn ik ben de enige die hem nog steunde en verstond soms moest ik 5maanden afstand nemen van hem omdat hij agressief was en volledig van het padje af was om te tonen dat hij moet veranderen maar niets helpt en nu is het te laat want ik voel dat zijn taak hier niet af was kan ik nog iets doen voor hem ik ben een beetje verdwaald maar ergens voel ik dat ik nog iets kan betekenen voor hem heb nog kleine zus van 14 gelukkig heb ik een vrouwtje 6jaar nu die me een 2de leven geschonken want anders was ik meegegaan met mijn vader hoe kan ik hem helpen
Hallo Zeno, wat een heftig verhaal en ik voel aan alle kanten je wanhoop. Je vader is gisteren pas overleden, dat is heel erg kort. Je vraagt hoe je hem kunt helpen en eerlijk gezegd weet ik dat niet. Je wil je vader graag bij je hebben en dat is logisch. Alleen hij komt niet meer terug hoe je dat gewend was. Dat is onmogelijk te begrijpen en te accepteren op dit moment. Ik wil je wel aanraden om je vader inderdaad zo dicht mogelijk bij je te hebben, of in ieder geval zo veel mogelijk bij hem te zijn nu dat nog kan. Het afscheid nemen van hem en zijn leven hier, is echt zo belangrijk. Je kunt je vader op dit moment bij je hebben door afscheid te nemen in zijn eigen huis bijvoorbeeld. Mijn eigen vader lag de dagen van het afscheid in zijn eigen bed, zodat ik dag en nacht bij hem kon zijn. Veel mensen weten niet dat dit mogelijk is, maar tegenwoordig kan alles. Hij hoeft echt niet naar een centrum om daar te liggen. Ook niet nu al in een kist. Als jij dat wil, kan hij in zijn eigen bed of op een andere plaats die prettig is voor jou om zoveel mogelijk bij hem te zijn. Dood is niet eng en het is nog steeds je vader, ook al is het anders dan je gewend bent. Als je op elk moment dat je wil, de komende dagen nog bij hem kunt zijn, zou ik dat zeker doen. Misschien kun je hem zo wel helpen. Ik zelf vond dat in ieder geval erg fijn. Je kunt hem samen met iemand die dat voor je regelt, hem ook verzorgen en mooi aankleden. Dat hoef je niet uit handen te geven. Dat is allemaal aan jou. Het kan ook nog veranderd worden als hij al ergens anders naartoe is gebracht. De dagen om afscheid te nemen zijn zo belangrijk. Ik wens je heel veel sterkte.
Mijn moeder is met darmkanker overleden.
Een week voordat het gebeurde, zag ik toen ik in mijn bed lag. Mijn vader, gekleed in vel witte kleding. Zo mooi 35 jaar schatte ik hem. Die week was het afschuwelijk om te zien. Dat mijn moeder stierf, dit is geen normale ziekte. Hoorde om de dag een geklop. Als ik naar mijn moeder keek, was het al dat ze in de schemer wereld leefde. Toen ze middelen toegedient kreeg was ze overleden in haar slaap. Alleen de tekens, en de zuiverheid, van het gedaante van mijn vader, Was zo waanzinnig mooi, ik sliep niet, voelde nog aan mijn wang. Als het een droom was, dan was dit licht er niet. Zo mooi. Voor mijn moeder, is het beter, dat ze ging. Zal haar nog spreken daar ben ik zeker van.
Hoi Bertus. Het was geen droom. Dat durf ik ook te zeggen. Dat weet je gewoon als je zoiets meemaakt. Dankjewel dat je je ervaring hebt verteld, ben er erg blij mee.
hallo
mijn papa is nog maar net overleden goeie week. eigelijk al langer. men nonkel de gebuur van men papa. konde altijd binnen bij papa. nu vorige week donderdah kreeg ik een belletje van men nonkel dat mama dood aan de trap lag. heel vreemd allemaal.. wetsdokter en politie is erbij geweest, papa zou van de trap gevallen zijn.. ik weet nu niet of die geleden geeft of niet. ik voel me enorm schuldig dat ik em nie eerder heb gevonden ofzo. ik was alrijd papa zijn keppe kindje..zijn lievelings. nu weet ik dat die overleden is. mama leg soms de kaarten maar meer maals kwam er een kist met een kruis invoor. noois bij stil gestaan dat dat mijn vader was. heel vreemd allemaal. nu dat ik weet dat papa er niet meer is. voel ik soms dat die bij mij in de buurt is. heel raar maar was in bad en was mij aant afdrogen. en ik rook iets heel bekend. papa zijn parfum,,. ik weet echt niet of het kan? maar toch vin ik het vreemd dat ik dat geroken heb terwijl ik het niet op heb of niet bij me in de kasr staan heb.,. kan iemand mij helpen?
Hoi, dankjewel voor je verhaal en sorry voor mijn late reactie. Er zijn een hoop dingen en gebeurtenissen die we niet kunnen verklaren maar die een heleboel mensen toch ervaren. Dat jij parfum ruikt of een typische geur die je herkent dat komt echt veel vaker voor. En als je soms voelt dat je papa bij je in de buurt is, mag je ervan uitgaan dat dat ook echt zo is. Dat geloof ik en dat is ook mijn eigen ervaring en van vele andere mensen.
Beste,
Mijn tweelingzus is iets meer dan een maand geleden gestorven.
Ik heb haar gevonden in haar huis, net voor de voordeur.
Ze had psychische problemen maar het leek terug beter te gaan. Ze wou haar leven terug zelf in handen nemen.
Ik heb zoveel schuldgevoelens omdat ik er de maand voordat ze gestorven is niet voor haar ben geweest. Ik heb afstand genomen omdat ik dacht dat, dat haar het inzicht zou geven om van haar verslaving af te geraken. Ik heb zoveel spijt dat ik haar niet meer heb geholpen.
Ik zou zo graag nog een keer met haar praten om sorry te zeggen en te zeggen dat ik haar graag zie. Ik zou zo graag een teken krijgen dat ze nog bij me is. Ik wil zo graag sorry kunnen zeggen.
Ik zou zo graag een teken krijgen van haar, ik wil weten of het nu goed met haar gaat en ik wil zo graag sorry zeggen en zeggen dat ik haar graag zie..
Hoi, sorry voor mijn late reactie. Wat een verdrietig verhaal. Ik hoop dat je inmiddels hebt mogen ervaren dat ze alsnog bij je is. En zo niet, dan nog ben ik ervan overtuigd dat ze je wel nog steeds kan horen. Dus sorry zeggen kan altijd. Maar het is niet jouw schuld. Ik begrijp dat je je schuldig voelt en toch is dat niet terecht. Je bent er voor haar geweest en soms kunnen we iemand niet helpen, hoe naar dat ook is. En praat gewoon tegen haar, dat zou ik doen, dat is niet gek. Zeg gewoon hardop wat je voelt. Dat helpt voor jezelf en ik denk ook echt dat ze je kan horen.
Hey,
Ik ben net mijn vader heel plots verloren en ik word letterlijk helemaal gek! Ik ben tot niets meer in staat…
Mag ik vragen naar welk medium jij geweest bent?
Zou nl graag contact met hem maken maar er zitten zoveel oplichters onder de mediums…
Vandaar dat ik graag zou weten wie jij aanbeveelt.
Hoi, ik stuur je een privé bericht. Dan krijg je mail van watisnormaal.
Zou ik ook mogen weten bij wie u bent geweest? Alvast bedankt
Ik heb mijn echtgenote moeten afstaan op 21/04/2022 aan die vreselijke ziekte.
Als afscheidslied op haar begrafenis hebben wij naar haar wens het liedje van Barry White gedraaid: “You’re My First, My Last, My Everything.
Een aantal maanden na haar overlijden zit ik aan tafel en onze Maltezer zit langs mij op de grond. De radio staat aan voor wat achtergrondmuziek te horen.
Zoals als gewoonlijk begin ik te praten tegen onze Maltezer en vraag hem, goed wetende dat hij toch niet beseft, of het vrouwtje ons in het oog houdt, waar zou het vrouwtje nu zijn enz……Er valt een stilte want het gemis overviel mij. Ook het plaatje op de radio was ondertussen afgelopen tot plots de volgende plaat gedraaid werd en jawel, Barry White.
Op 08/08/2022 moet ik onze Maltezer binnenbrengen bij de dierenarts voor een operatie aan zijn knie wegens gescheurde kruisbanden. Na het binnenbrengen, en achterlaten, vertrek ik bij de dierenarts maar moet ik onderweg toch even de auto aan de kant zetten omdat ik het heel moeilijk kreeg. Onze Maltezer was en is nog steeds onze/mijn oogappel. De autoradio stond op en ik had het heel moeilijk, denkend aan mijn overleden echtgenote en onze Maltezer die ik had moeten achterlaten. Hoe bizar het ook mag klinken maar de tranen waren nog maar net aan het lopen of daar was Barry White weer te horen op de radio en een glimlach op mijn gezicht bracht. “Bedankt Bol” (mijn koosnaampje voor haar) was het enige dat ik zei.
Ik heb mijn echtgenote slechts 14 jaar mogen kennen. Dat gebeurde op 05/08/ 2008, hebben onze maltezer gekocht (en dat hebben we ons pas achteraf beseft) op 05/08/2010 en zijn dan ook in het huwelijk getreden op vrijdag 05/08/2016.
Ik vertel dit tegen niemand maar ik weet dat wanneer ik het moeilijk heb zij er is.
Ik weet dat ze er is voor mij
Victor wat mooi dat je het hier wel durft te delen. Dankjewel daarvoor. En ja ik weet ook dat ze er is voor jou. Misschien niet altijd even duidelijk merkbaar voor iedereen maar geen twijfel mogelijk wat mij betreft. Misschien toch eens vertellen aan iemand. Vaak zijn er toch mensen die dezelfde ervaringen hebben maar dat ook niet zeggen…
Mijn vader is pas een aantal dagen overleden geheel onverwachts
Ik had niet meer veel contact met hem vanwege zijn vrouw
Maar de liefde tussen mij en mijn vader is altijd gebleven de aantal keren dat ik hem zag maakte hij ook altijd duidelijk hoeveel hij van me hield dit was in mijn ogen ook voldoende en daar had ik vrede mee hoe raar het ook klinkt een korte knuffel een paar woorden ik voelde bij elke knuffel hoe kort of lang deze ook was dat mijn hart gewoon warm ervan werd omdat we altijd een super sterke band hadden de liefde was gewoon voelbaar om het zo te zeggen
Nu is hij helaas een aantal dagen van ons heen ik heb de dag van zijn overlijden nog aangegeven dat ik voelde dat er iets ging gebeuren hoe stom dit ook klinkt een paar uur later kreeg ik dan ook helaas te horen dat hij overleden was
1 dag later zat ik in mijn woonkamer en was al continue aan denken kreeg ik maar een teken en sprong uit het niks 1 van mijn 2 lampen onverwachts uit
Toch sceptisch
Dacht ik dat de lamp kapot was of iets overhit was. dit was niet het geval en kon hem gewoon met een afstandbediening weer aanzetten
Weet u mischien wat hier de betekenis van is of is dit een teken van iets dat het goed gaat of iets dergelijks
Ik zou graag vaker tekens willen ontvangen ik voel me er ook niet onprettig bij maar vind het een fijn gevoel toch te weten dat hij bij me is
Hallo,
1 augustus 2023 overleed plotseling onze 19 jarige bijzondere zoon aan acute hartfalen.
Ik weet zeker dat hij het aanvoelde met wat hij aangaf te zien te hebben(overleden kat,uit de dood getrokken te zijn)
Eerste gedachte was “het had zo moeten zijn”
Hoewel het fysieke gemis groot is koester ik de tekens van hem.
Een aai over mijn achterhoofd na het regelen van crematie dag na overlijden.
Zijn gedachtes die hij in mij doorzetten deed o.a duidelijk liedje in mijn hoofd afspelen,zijn overleden kat zijn naam laten roepen.
Een deur die open gaat,vlindertje op mijn hand na kijken crematie met oud collega….
Soms gekriebel voelen als ik rustig op de bank zit
Voor zijn ziel zijn doorreis maakt nog 1 x mama roepen ……
Voor altijd je mama 🙏💖