Esther Martens.
Een normaal mens. Zoals jij.
Met verschrikkelijke en geweldige momenten. Wanneer ik mijn vader vasthoud en het leven uit hem verdwijnt. Wanneer mijn kind mij vasthoudt en zegt: “Mama ik vind je zo lief!”
Waarom?
De vraag die kinderen altijd spontaan roepen, maar die de meeste volwassenen zijn vergeten. Jij?
Hoe bewust ben jij?
Ik doe mijn best bewust te zijn. Bewust van wat ik doe. Of niet doe. Maar dat valt niet altijd mee.
Zolang ik me kan herinneren, heb ik me al afgevraagd wat normaal is
Als vroeger iemand werd gepest bijvoorbeeld – ik kan me een meisje uit de brugklas herinneren dat nogal opviel – vond ik dat onbegrijpelijk. Ik kwam voor haar op en dat werd geaccepteerd. Nu weet ik dat dat behoorlijk zeldzaam is.
Er wordt vaak gesproken over volwassenen en kinderen die enigszins of wat meer afwijken van het gemiddelde. Die ergens afwijken dus van wat normaal is of zou zijn.
De nadruk ligt te vaak op problemen en het verklaren ervan
Bij wiskunde heb ik geleerd over de normale verdeling. En bij statistiek. In de psychologie, de orthopedagogiek, de jeugdzorg, de psychiatrie en ook op school, ligt de nadruk op problemen en alles wat er mis zou zijn.
Maar is het gemiddelde eigenlijk wel normaal?
Is dat wat het meest voorkomt normaal? Zeker niet altijd
Want wat is normaal?
Ik vind helemaal niet dat iemand die volgens bepaalde metingen in feite als niet-normaal wordt bestempeld, ook niet-normaal ís. Hoewel dat vaak wel zo wordt ervaren.
Er zijn zelfs erg veel kinderen en volwassenen, die volgens de boeken en vele oordelende meningen van mensen en deskundigen erg niet-normaal zijn, maar die volgens mij vaak het meest normaal zijn van iedereen.
Het is maar net hoe je het bekijkt.
Probleemdenken is vastdenken
Iedereen is mens en mensen horen niet in hokjes. In ieder geval niet in negatieve hokjes – die passen eigenlijk nooit. Ik kijk graag naar alles wat er wel goed gaat en vanuit vertrouwen. Kinderen zijn de toekomst van ons allemaal. Hoe kunnen we het samen positiever maken?
Vaak ook wordt iets als normaal beschouwd terwijl het dat absoluut niet is. En andersom. Natuurlijk is er ook nog een verschil tussen abnormaal niet-normaal en asociaal niet-normaal.
Ik kan je inzichten goed gebruiken. Om elkaar te begrijpen.
Wat zijn de overeenkomsten tussen mensen?
Wat is de verbinding?
Want ook al doe je je best open te staan voor een andere visie dan die van jezelf, soms begrijp je het toch niet.
Wie heeft er gelijk?
Er is zoveel geweld in de wereld. Kleinschalig en grootschalig. Overal.
Maar iedereen is hetzelfde.
Ja, maar wie is Esther Martens nou?
Een normaal mens dus, net als jij. Met zorgen en pijn en liefde en plezier. Kinderen en katten. O ja ook nog kippen.
Ooit wilde ik kunstenaar worden. Toch maar niet. Hoewel ik altijd ben blijven tekenen en schilderen.
Orthopedagoog. Jeugdhulpverlener. Leerkracht basisonderwijs.
Volwassen en nog steeds een kind vanbinnen.
We worden allemaal onschuldig geboren. En een paar jaar later zijn we allemaal dood – vergeleken met de leeftijd van de aarde stelt de lengte van ons leven helemaal niets voor.
Leven na de dood of niet – iedereen wordt hetzelfde hoopje stof.
Dus laten we er samen iets leuks van maken.
Verandering begint bij jezelf.